Безмятежность - ChipaChip

Всякий раз, когда я рифмую новый, банальный рассказ,

Сосредоточен сильнее, чем для баскетболе броска.

Законы раскатаны мысли переадресованы,

Замер вновь перед антресолью и сверху спрессованный.

Заплавленный жигой, пакетик достал и спросил:

Когда я брошу уже?

А то как-то ведь некрасиво.

И даже, наверное, стыдно.

Там кто-то на стендах

Висит с почетом, а я сползаю, как овощ по стенкам.

Ну что ты?

Бл*ть.

Сессия — финиш, пустая зачетка,

А я тут чекаю стопками, не играю в зайчонка.

Послушного и оправдавшего чьи-то надежды,

Тупо поставил на безлимит свою безмятежность.

Опустошаю новые стержни, на этих тактах я здешний,

Микрофон держат клешни, в вечной спешке.

Каждый путь начал с пешки, главное кем закончим,

Этот музон меня преследует, вечный загонщик.

Опять поставлю всё на кончик, поверю в чудо,

Жизнь — это трасса, я — гонщик, но нах*й быстро лечу так?

Не отпускаю педаль газа, кому-то что-то доказываю,

И боюсь представить в пиджаке и галстуке себя.

Утром бегущего в душный офис,

Все мечты нах*й … (?), не допито остывшее кофе.

Но главное, что кофе, а не … (?),

И, по сути, это все мелочи на которые пофиг.

Я просто летаю, пока снег тех лет тает,

Просто ли тайны хранить, переплетая в узлы?

Мен жаңа, қарапайым әңгімені айтқан сайын,

Баскетболды лақтырудан гөрі көбірек көңіл бөлді.

Заңдар ойларды қайта бағыттады

Ол қайтадан мезониннің алдында тұрып, жоғарыдан қысылды.

Джигке күйген ол сөмкені шығарып:

Мен қазірдің өзінде қашан бас тартамын?

Және әйтеуір әдемі емес.

Және тіпті ұят болуы мүмкін.

Трибунада біреу отыр

Абыроймен ілулі тұр, мен көкөністей қабырғалардан төмен сырғытамын.

Ал, сен кімсің?

Қарғы сатқыр.

Сеанс - аяқтау, бос рекордтар кітабы,

Мұнда мен үйінділерді тексеремін, мен қоян ойнамаймын.

Мойынсұнғыш және біреудің үмітін ақтаған,

Мен ақымақтықпен тыныштықты шексіз қойдым.

Мен жаңа таяқтарды босатып жатырмын, осы соққыларда мен осындамын

Микрофонды тырнақтарымен ұстайды, мәңгілік асығыс.

Әр жол пешкадан басталды, бастысы кіммен бітеміз,

Бұл Моузон мені мәңгілік ұрып-соғады.

Қайтадан бәрін ұшына саламын, ғажайыпқа сенемін,

Өмір жол, мен жүгірушімін, бірақ мен осылай жылдам ұшамын ба?

Мен газ педальын жібермеймін, біреуге бірдеңе дәлелдеймін,

Ал мен өзімді күрте мен галстук киіп елестетуге қорқамын.

Таңертең толып жатқан кеңсеге жүгіріп,

Барлық армандар f*ck ... (?), суық кофе ішіп біткен жоқ.

Бірақ бастысы - бұл кофе, бірақ ... (?),

Ал, шын мәнінде, мұның бәрі маңызды емес нәрселер.

Сол жылдардағы қар ерігенше ұшып келемін,

Құпияны түйінге айналдырып, сақтау оңай ма?