Вянет, пропадает - Че те надо

Вянет, пропадает молодость моя,

От лихого мужа в доме нет житья.

Пьяный всё бранится, трезвый всё ворчит,

И что ни попало из дому тащит.

Потерпи немного — люди говорят,

Милого побои недолго болят.

Есть солдатик Федя, робкая душа,

Он меня жалеет, любит он меня.

Подмигну я Феде поздним вечерком,

И вдвоём хлебами за село уйдём.

«Где ж ты пропадала?»

— спросит муженёк,

«Где была, там нету — так-то мил дружок.»

А и поколотит — невелик наклад,

Милого побои недолго болят.

Уиттерс, менің жастығым жоғалады,

Баяғы күйеуден үйде тірлік жоқ.

Мас адам ұрысады, байсалды адам күңкілдейді,

Үйден не келсе соны сүйреп апарады.

Сабырлы бол, дейді халық

Қымбатты ұрып-соғу ұзаққа созылмайды.

Солдат Федя бар, ұялшақ жан,

Ол мені аяйды, мені жақсы көреді.

Кешке қарай Федяға көзімді қысамын,

Ал ауылдан нанмен бірге кетеміз.

«Сен қайда болдың?»

– деп сұрайды күйеуі

«Мен болған жерде мен жоқпын - менің досым өте тәтті».

Ал соққы - кішкене үстеме,

Қымбатты ұрып-соғу ұзаққа созылмайды.