The Roses of Eyam - Beau

The earth beneath the surface dust

Is cold and damp and raw

And, holding but the memories

Of what has gone before,

Can almost be forgiven

For remembering the dream

Of the wall of stones around the homes

Of the villagers of Eyam,

Of the villagers of Eyam.

In August sixteen-sixty-five

Along the cobbled roads,

Between the houses dark and high,

The carriers with their loads

Were leaving for the northern towns

The capital and crown,

And also leaving far behind

The plague of London town,

The plague of London town.

George Vicars was the tailor

To the village life of Eyam,

And to his house a case of clothes

From London town was seen

To be delivered one fine day

In September 'sixty-five,

And never more was tailor Vicars

Ever seen alive,

Ever seen alive.

The scars upon his face and chest

Were many to behold

And, lying by the fevered body

Now so very cold,

The case from London opened wide,

The clothes all neatly hung,

And from the bell upon the church

The knell of death was rung,

The knell of death was rung.

There followed sixty, scarred and bleeding,

Buried in their graves

As Thomas Stanley stood above

And told them «Jesus Saves».

But Stanley was a puritan,

An enemy to heed

To Mompesson (the Anglican

Who held the rectors creed,

Who held the rectors creed).

The differences between the men

That were so very wide

Were shattered by the desperate need

And rudely cast aside.

The forces of the two were joined.

Their words were not in vain.

They told the villagers of Eyam,

«The plague must be contained,

The plague must be contained».

The simple people took their word,

Agreed to stay and die.

They built a wall around the hamlet,

Not so very high,

But high enough that they should know

That though it mean their lives,

The plague must stay behind the wall

With children, friends and wives,

With children, friends and wives.

For six long months the wall did stand

And honest to their word,

The families died.

The Friths and Sydalls

Never more were heard.

The Thornleys, Hancocks, and the Torres,

All buried in the ground.

The Coopers and the Vicars

Never made another sound,

Never made another sound.

The dawn that rang the final bell

Left thirty-three alive

From three-hundred-and-fifty

In September 'sixty-five.

The villagers rebuilt their lives

With those who still remained.

The name of Eyam can still be seen;

The plague had been contained,

The plague had been contained,

The plague had been contained,

The plague had been contained…

Жер бетіндегі шаңның астында

Суық, ылғалды және шикі

Және естеліктер ғана

Бұрынғы болған нәрселерден,

Кешіруге болады

Арманды еске түсіргені үшін

Үйлердің айналасындағы тас қабырғадан

Эйям ауылының тұрғындарынан,

Эйям ауылының тұрғындары.

 Он алты-алпыс бесінші тамызда

Тас төселген жолдардың бойында,

Қараңғы және биік үйлердің арасында,

Тасымалдаушылар өз жүктерімен

Солтүстік қалаларға жол тартты

Астана мен тәж,

Және де артта қалды

Лондон қаласындағы оба,

Лондон қаласындағы оба.

Джордж Викарс тігінші болды

Эйямның ауыл өміріне ,

Оның үйіне киім-кешек

Лондоннан қала көрінді

Бір жақсы күн жеткізіледі

Алпыс бесінші қыркүйекте,

Және ешқашан тігінші Vicars болды

Тірі көрген,

Тірі көрген.

Бетінде және кеудесінде тыртықтар

Көруге көп болды

Қызып тұрған дененің жанында жатып

Қазір өте суық,

Лондондағы іс кеңінен ашылды,

Киімдердің бәрі ұқыпты ілулі,

Ал шіркеудегі қоңыраудан

Өлім сыңғыры соғылды,

Өлім ызыңы соғылды.

Содан кейін алпыс, тыртық және қан кетті,

Қабірлеріне жерленген

Томас Стэнли жоғарыда тұрғанда

Және оларға «Иса құтқарады» деді.

Бірақ Стэнли пуритан болды,

Тыңдауға жау

Момпессонға (англикан

Ректорлардың сенімін кім ұстанды,

Ректорлардың сенімін кім ұстанды).

Ер адамдар арасындағы айырмашылықтар

Бұл өте кең болды

Мұқтаждық таңдырды

Және дөрекі түрде шетке тастаңыз.

Екеуінің күштері қосылды.

Олардың сөздері бекер болған жоқ.

Олар Эйям ауылының тұрғындарына:

«Обаны басу керек,

Оба болуы керек ».

Қарапайым халық сөзін алды,

Қалып, өлуге  келісті.

Олар ауылды айнала қабырға тұрғызды,

Өте жоғары емес,

Бірақ олар білуі керек жоғары

Бұл олардың өмірін білдірсе де,

Оба қабырғаның артында қалуы керек

Балаларымен, достарымен және әйелдерімен,

Балаларымен, достарымен және әйелдерімен.

Алты ай бойы қабырға тұрды

Сөзіне адал,

Отбасылар қайтыс болды.

Фриттер мен Сидаллдар

Бұдан артық ешқашан естілмеді.

Торнли, Хэнкокс және Торрес,

Барлығы жерге көмілген.

Куперлер мен Викарлар

Ешқашан басқа дыбыс шығармады,

Ешқашан басқа дыбыс шығарған жоқ.

Соңғы қоңырау соққан таң

Отыз үш тірі қалды

Үш жүз елуден

«Алпыс бесінші» қыркүйекте.

Ауыл тұрғындары өз өмірлерін қалпына келтірді

Әлі қалғандармен.

Көңілдің аты әлі де көрінуі мүмкін;

Оба ауыздықталды,

Оба ауыздықталды,

Оба ауыздықталды,

Оба ауыздықталды…