Я лечу - Bad Balance

День идёт за днём, за твёрдым словом — дело.

За кругом — круг, за оврагом — сумело.

Угол глухой, хитрый глаз, ловкая слава

Следит за тёмными делами из ночных стен дома.

Труба, наполненная ветром, поёт.

Сантиметр, метр, километр бездны влечёт

В это край, где от запаха роз онемеют скулы.

Где вылазит яркий месяц сутулый.

Где от скандалов, как от ампул, стеклянный хруст

Будоражит воздух, даже давит суку любовь.

Туда же мысли лезут, как ножи, распарывая вены.

Густая пена на свободу вырывается из плена.

Там сизый кумар облаком стоит.

Повязкой темноты на глазах висит.

Я лечу высоко над каменными лесами,

Над джунглями бетонными, над всеми городами.

Припев:

Я лечу высоко, подо мною земля.

Бла, бла, бла-бла, бла, бла.

Я лечу высоко, подо мною земля.

Я лечу высоко, подо мною земля.

Бла, бла, бла-бла, бла, бла.

Я лечу высоко, подо мною земля.

Я поднимаюсь в гору, беру свою жизнь с собой.

Отключаюсь, меня утомил каждодневный бой.

Клубы проходят лабиринты лёгких, я всё выше.

Вот я уже над городом, подо мной крыши.

Струи автострад бегут, как кровь по венам.

Пульсирует каменный лес — большое сердце.

Я тяну к нему руку, чтоб ощутить тепло.

Я лечу, онемело тело.

Боковое зрение улавливает свет луны.

Сознание накрывает волны, никакой войны.

Я умиротворён, я спокоен, мне хорошо.

Сегодня оболочка в гармонии с душой.

Ты — playboy, заигрываю с чувствами.

Я забываю, что снаружи, ведь тепло внутри.

Атомы мои пронзила сладостная грусть.

Город, я улетаю, завтра вернусь.

Припев:

Я лечу высоко, подо мною земля.

Бла, бла, бла-бла, бла, бла.

Я лечу высоко, подо мною земля.

Я лечу высоко, подо мною земля.

Бла, бла, бла-бла, бла, бла.

Я лечу высоко, подо мною земля.

Ни звёзд, ни шороха, ни зова мы не слышим.

Парят над домами птицы, лёгкие дышат.

Мы стоим, мы смотрим, мы поражены

На дне глубокой томной дикой странной тишины.

Светла и магнитна подлунная дорога.

Нас зовёт туда, где нет, ни начала, ни конца.

И только слов и мыслей обломки, осколки.

После кайфа приходят прихода иголки.

Кипит ночной азарт, закипает в небе и земле

Не выйти из ролей, наши роли, увы, вне.

Слава, как экран, меняет картинки.

Глубокие глаза, в них ночь отражена.

И только пустота забирает меня.

Зачем, темнота, зачем тебе, темнота, я?

И только ночь на крыльях уносит меня.

Зачем, ночь, тебе я, зачем тебе я?

Припев:

Я лечу высоко, подо мною земля.

Бла, бла, бла-бла, бла, бла.

Я лечу высоко, подо мною земля.

Я лечу высоко, подо мною земля.

Бла, бла, бла-бла, бла, бла.

Я лечу высоко, подо мною земля.

Узнайте больше о Лигалайз!

Күн артынан күн, істің соңынан берік сөз.

Шеңбердің артында - шеңбер, сайдың артында - сәтті болды.

Саңырау бұрыш, қу көз, епті атақ

Үйдің түнгі қабырғаларынан қараңғы істерге ереді.

Желге толы керней ән салады.

Сантиметр, метр, шыңыраудың километрі

Раушан гүлінің иісінен бет сүйегі ұйыған жер.

Жарқыраған ай қай жерде.

Қайдағы жанжалдар, мысалы, ампулалар, әйнек сынуы

Ауаны қоздырады, тіпті қаншық махаббатты езеді.

Ойлар пышақ сияқты өрмелейді, тамырларды кеседі.

Қалың көбік тұтқыннан босатылады.

Бұлт ішінде көк сұр Құмар бар.

Көзге қара түнек ілініп тұр.

Мен тас ормандардан жоғары ұшамын,

Бетон джунгли үстінде, барлық қалаларда.

Хор:

Биік ұшамын, астымда жер.

Бла, бля, бля, бля, бля, бля.

Биік ұшамын, астымда жер.

Биік ұшамын, астымда жер.

Бла, бля, бля, бля, бля, бля.

Биік ұшамын, астымда жер.

Жанымды алып тауға шығамын.

Мен ажыратып жатырмын, күнделікті ұрыс-керістерден шаршадым.

Үйірмелер өкпе лабиринттерінен өтеді, мен жоғарылаймын.

Міне, мен қаланың үстіндемін, шатырлар менің астымда.

Автобус ағындары тамыр арқылы қан сияқты өтеді.

Тас орман соғады – үлкен жүрек.

Мен оған жылулықты сезіну үшін қолымды созамын.

Ұшып бара жатырмын, денем ұйып қалды.

Перифериялық көру айдың жарығын түсіреді.

Сана толқындарды қамтиды, соғыс жоқ.

Мен тынышпын, мен тынышпын, өзімді жақсы сезінемін.

Бүгінде қабық жанмен үйлеседі.

Сен сезіммен сырласатын ойыншысың.

Сыртта екенін ұмытып қалдым, өйткені іші жылы.

Тәтті мұң менің атомдарымды тесіп өтті.

Қала, ұшып барамын, ертең қайтамын.

Хор:

Биік ұшамын, астымда жер.

Бла, бля, бля, бля, бля, бля.

Биік ұшамын, астымда жер.

Биік ұшамын, астымда жер.

Бла, бля, бля, бля, бля, бля.

Биік ұшамын, астымда жер.

Біз жұлдыздарды да, сыбдырды да, қоңырауды да естімейміз.

Құстар үйлердің үстінде ұшады, өкпелер тыныс алады.

Тұрамыз, тамашалаймыз, таңданамыз

Тұңғиық түбінде жабайы біртүрлі тыныштық.

Жарық және магниттік - бұл ай астындағы жол.

Біз басы да, соңы да жоқ жерге шақырылады.

Ал сөз бен ой ғана үзінді, үзінді.

Шудан кейін инелердің келуі келеді.

Түнгі толқу қайнап, аспан мен жерде қайнайды

Рөлдерден шықпаңыздар, өкінішке орай, біздің рөлдеріміз шығып қалды.

Даңқ, экран сияқты, суреттерді өзгертеді.

Терең көздер түнді бейнелейді.

Ал мені тек бостық алып кетеді.

Неге, қараңғы, неге сен, қараңғы, мен?

Тек қана түн ғана мені алып кетеді.

Неге, түн, мен саған керексің, мен неге керекпін?

Хор:

Биік ұшамын, астымда жер.

Бла, бля, бля, бля, бля, бля.

Биік ұшамын, астымда жер.

Биік ұшамын, астымда жер.

Бла, бля, бля, бля, бля, бля.

Биік ұшамын, астымда жер.

Заңдастыру туралы көбірек біліңіз!