Поручение - Виталий Доронин

В Москве, в отдаленном районе,

Двадцатый дом от угла,

Чудесная девушка Тоня,

Согласно прописки, жила.

У этого дома по тропке

Бродил я, не чувствуя ног.

И парень был в общем не робкий,

А вот — объяснится не мог.

И как я додумался, братцы,

И сам до сих пор не пойму,

В любви перед нею признаться

Доверить дружку своему.

Под вечер запели гармони,

И стал небосвод голубым,

Тогда и отправился к Тоне

Мой друг с порученьем моим.

Не долго стоял я в обиде,

Себя проклиная тайком,

Когда я их вместе увидел

На танцах в саду заводском.

И сердце забилось неровно,

И с горечью вымолвил я:

— Прощай, Антонина Петровна, —

Неспетая песня моя!

В любви надо действовать смело

Задачи решать самому.

И это серьёзное дело

Нельзя поручать никому!

Мәскеуде, шалғай ауданда,

Бұрыштан жиырмасыншы үй,

Керемет қыз Тоня,

Ол тұруға ықтиярхат бойынша тұрып жатқан.

Жол бойындағы осы үйде

Мен аяғымды сезбей тентіреп кеттім.

Ал жігіт әдетте ұялшақ емес еді,

Міне, мен түсіндіре алмадым.

Мен ойлағандай, ағайындар,

Ал мен әлі түсінбеймін

Оған ғашық екеніңді мойында

Досыңызға сеніңіз.

Кешке олар гармоникалық ән айтты,

Ал аспан көгеріп кетті

Содан кейін ол Тониге барды

Менің тапсырысыммен досым.

Ұзақ ренжімедім,

Жасырын түрде өзімді қарғадым

Мен оларды бірге көргенде

Зауыт бағындағы биде.

Ал менің жүрегім біркелкі соғып кетті

Мен ренжіп:

— Қош болыңыз, Антонина Петровна, —

Менің айтылмаған әнім!

Махаббатта батыл әрекет ету керек

Тапсырмаларды өзіңіз шешіңіз.

Ал бұл күрделі мәселе.

Сіз ешкімге сене алмайсыз!