Златые горы - Иван Суржиков

«Когда б имел златые горы

И реки полные вина,

Все отдал бы за ласки, взоры,

Чтоб ты владела мной одна».

«Не упрекай несправедливо,

Скажи всю правду ты отцу –

Тогда свободно и счастливо

С молитвой мы пойдем к венцу».

«Не раз, Мария, твою руку

Просил я у отца, не раз.

Отец не понял моей руки,

Жестокий сердцу дал отказ».

Тогда бежать я с ним решилась,

Поверив клятве роковой,

На божий храм перекрестилась,

В слезах взглянув на дом родной.

Умчались мы в страну чужую,

А через год он изменил,

Забыл он клятву ту святую,

А сам другую полюбил.

А мне сказал, стыдясь измены:

«Ступай обратно в дом отца.

Оставь, Мария, мои стены,

Я провожу тебя с крыльца.

За речи, ласки огневые

Я награжу тебя конем.

Уздечку, хлыстик золотые

Седельце шито жемчугом».

«Не надо мне твоей уздечки,

Не надо мне твово коня,

Ты пропил горы золотые

И реки полные вина».

«Менде алтын таулар болған кезде

Шарапқа толы өзендер

Еркелету, көз үшін бәрін берер едім,

Мені жалғыз иемдену үшін.

«Әділетсіз сөкпе,

Әкеңе бар шындықты айт -

Содан кейін еркін және бақытты

Намазбен біз тәжге барамыз.

«Бір емес, Мария, сенің қолың

Мен әкемнен бірнеше рет сұрадым.

Әкем менің қолымды түсінбеді

Қатты жүрек бас тартты.

Содан мен онымен жүгіруді шештім,

Өлім антына сеніп,

Ол Құдайдың ғибадатханасында шомылдыру рәсімінен өтті,

Көз жасымен туған үйге қарап.

Жат елге асығып кеттік,

Ал бір жылдан кейін ол өзгерді

Сол қасиетті антын ұмытты

Ал ол басқаны жақсы көрді.

Ол маған опасыздықтан ұялып:

«Әкеңнің үйіне қайт.

Кет, Мария, менің қабырғаларым,

Мен сені подъезден шығарып жіберемін.

Сөйлеу үшін, от сипалау

Мен сені атпен марапаттаймын.

Жүзім, алтын қамшы

Тор інжу-маржанмен тігіледі.

«Маған сенің жүгенің керек емес,

Маған сенің атың керек емес

Таудай алтын іштің

Ал өзендер шарапқа толы».