The Day Heaven Wept - Comatose Vigil

Мертв мир вокруг... Или я остываю

На грязном полу обугленных строк?..

Свет мой померк... Или глаза не желают

Видеть постылый пейзаж голых ветвей?..

За дверью скрипучей другие миры оживут

В резком свете своих неутраченных солнц,

Миллионы глаз озарятся бытности смыслом,

Коснется умов вереница ненужных идей...

Завтра наступит для тех, кто прожил вчера,

У меня - лишь сегодня в вечность длиной,

У меня - лишь шрамы кривые,

Коростой покрывшие то, что считал я когда-то собой

Птицы кричат обреченно о смерти лета,

Кажется было всегда, как сейчас, холодно

Исчезли давно, рассыпались ворохом перьев,

Я же не сдвинулся с места, лишь поседел

Вдребезги зеркало потраченной юности

Разлетелось по всем углам яркими брызгами

Чего никогда не было, уже не свершится,

Не о чем сожалеть среди запаха тления

Собою являя каменный памятник,

Плиту надгробную своему здравомыслию

Не стоит усилий кем-то начертанная

Эпитафия для некогда сломленной гордости

Скупая слеза разбилась о пол, грохотом молота,

Врезалась в слух затишьем тягучим укутанный

Не разобрать, что сказано мне на прощание,

И не вспомнить, что было когда-то обещано

Клятвы, молитвы, проклятия ливнем на голову

Обрушил кто-то чужой, не назвавший имени

Не разомкнуть губ, на них печать другого времени,

Застыла смола горькая немой апатии

Никто не подарит ночь, чтоб наступил рассвет,

Никто не скажет слов, чтоб имели свой смысл

И силуэт, стоящий в дверях

Если и был моим, то не вспомнить мне никогда

Айналадағы дүние өлді... Әлде мен суып бара жатырмын ба

Күйіп кеткен желілердің лас қабатында?..

Жарығым сөнді... Әлде көзім келмейді

Жалаңаш бұтақтардың жеккөрінішті пейзажын көру үшін бе?..

Сықырлаған есіктің артында басқа әлемдер өмірге келеді

Олардың жоғалмаған күндерінің қатты сәулесінде,

Миллиондаған көздер мағынаға толы болады,

Қажетсіз идеялар тізбегі санаға әсер етеді ...

Кешегі өмір сүргендер үшін ертең келеді

Менде мәңгілік бүгін ғана,

Менде тек қисық тыртықтар бар,

Бір кездері өзім туралы ойлағанымды жауып тастаған қотырмен

Жаздың өлімі туралы құстар айғайлайды,

Бұрынғыдай, қазіргідей суық болған сияқты

Баяғыда жоғалып кетті, қауырсындар үйіндісіне шашылды,

Мен қозғалмадым, мен сұр болдым

Сығылған жастықтың сынған айнасы

Жарқын шашыраумен барлық бұрыштарда шашыраңқы

Ешқашан болмаған нәрсе ешқашан болмайды

Түтіннің иісі арасында өкінетін ештеңе жоқ

Бұл тас ескерткіш,

Сіздің санаңыздың құлпытасы

Біреу жазған күш-жігерге тұрарлық емес

Бір кездері бұзылған мақтанышқа арналған эпитафия

Балғаның гүрілімен еденде жас төгілді,

Құлақ тұншықтырғышпен оралған соқтығысқан

Қоштасарда маған не айтылғанын түсінбе,

Және бір кездері уәде етілген нәрсені есте сақтаңыз

Басына ант, дұға, қарғыс жауады

Атын атамаған басқа біреу түсірді

Ерніңді ашпа, оларда басқа заманның мөрі бар,

Мұздатылған шайыр ащы үнсіз апатия

Таң атқанша түнді ешкім бермейді,

Ешкім өз мағынасы бар сөздерді айтпайды

Ал есік алдында тұрған силуэт

Егер ол менікі болса, мен ешқашан есімде болмаймын