Кошмар - 9 грамм

Эта история может остаться непонятной, но здесь нет ничего, кроме правды.

Однако все происходило не так, как в реальности, казалось, все смешалось и все

вокруг находились в опасности.

Я, в частности, не поняв всю тяжесть ситуации, бросившись во все тяжкие во

избежание адаптации.

Вовлечен в процесс, направленный против нас, но никому из них не хватало рук до

нас в этот час.

Стали появляться люди с ехидной улыбкой скрипели их ботинки на гладкой

керамической плитке.

Я не назвал бы это пыткой это миг, когда жизнь может оборваться,

как тонкая нитка.

Их лица становились более дикими, когда злость вырывалась наружу истерическими

криками

Мой расплывчатый взгляд ловил облики пьяных, такое чувство, будто все это сцена

детективного романа.

В мыслях семья, мама, детство, юность, школа, как по кадрам

Вся жизнь пробежала за считанные секунды, я вдруг почувствовал себя то ли

мертвым, то ли шизанутым.

Очнувшись в комнате после странной яркой вспышки, словно в банке с завинченной

крышкой.

Серые облезлые стены, низкий потолок внутренний голос говорит: «Глаза мне врут,

я тут оказаться не мог».

Тогда я стал пытаться проснуться, стал щипать себя, бил по щекам,

пытаться споткнуться,

Чтоб упасть сквозь пол, но ничего не помогло, я задавался вопросом: «что это тогда, если не сон?»

В холодной бетонной коробке, один взаперти эти странные звуки, доносящиеся

из-за стены.

Один за другим хрипло, нечеловеческим воплем давили так сильно на уши,

что становилось больно.

«Хватит!

Довольно!»

— я стал кричать, но шум только сильнее моим эхом стал углы

наполнять.

Я сел на холодный пол и стал молчать в надежде прекратить этот гул,

что продолжался опять.

Внезпно сквозь прощелины в двери появился всет, огибающий ее углы,

Прижавшись ухом к холодному металлу я замер в ожидании конца, а, может быть,

начала.

Как только дверь успела открыться ослепить сильным светом, осветила мою темницу

И стены и пол стали чистыми и белыми, а гул из-за стен стал напевать

колыбельную мне.

Я медленно встал и двинулся к свету, сделав шаг на ступень лестницы в небо

Я с чистою верою в Бога сделал второй, но следом я понял, что нет ничего у меня

под ногой.

Не удержав равновесие, я упал в облака передо мной открылся мир от третьего

лица,

А мое тело быстро несло в объятия земли я зажмурился и стал считать до десяти.

Раз, два, три встаю на краю и глубоко вздыхаю, понимаю, что я слишком многого

еще не знаю.

Встаю на краю и глубоко вздыхаю, понимаю, что я слишком многого еще не знаю.

Встаю на краю и глубоко вздыхаю, понимаю, что я слишком многого еще не знаю.

Встаю на краю и глубоко вздыхаю, понимаю, что я слишком многого еще не знаю.

Бұл оқиға түсініксіз болып қалуы мүмкін, бірақ бұл жерде шындықтан басқа ештеңе жоқ.

Алайда, бәрі шындықтағыдай болмады, бәрі араласып, бәрі араласып кеткендей болды

айналасына қауіп төнді.

Мен, әсіресе, жағдайдың ауырлығын түсінбей, барлық маңызды нәрселерге асықтым

бейімделуден аулақ болыңыз.

Бізге қарсы бағытталған сот процесіне қатысты, бірақ бұрын олардың ешқайсысының қолы жетпеді

осы сағатта біз.

Тегіс жерде етіктері сықырлап жымиған адамдар көріне бастады

керамикалық плиткалар.

Мен мұны азаптау деп айтпас едім, бұл өмірдің аяқталуы мүмкін сәт,

жіңішке жіп сияқты.

Ашулары истерикаға айналғанда, олардың жүздері жабайы болды

жылайды

Бұлыңғыр көздерім мастардың жүзіне түсті, мұның бәрі сахна сияқты

детективтік роман.

Менің ойымда отбасы, ана, балалық шақ, жастық шақ, мектеп, кадрдағыдай

Бүкіл өмір санаулы секундтарда өтті, мен кенеттен өзімді сезіндім

өлі немесе жынды.

Бөлмеде біртүрлі жарқырағаннан кейін ояту, бұрандалы құмырада сияқты

қақпақ.

Сұр тозған қабырғалар, аласа төбе, ішкі дауыс: «Менің көзім маған өтірік,

Мен мұнда бола алмадым ».

Содан кейін мен оятуға тырыстым, өзімді шымшып, бетіммен ұрдым,

сүрінуге тырысыңыз

Еденге құлап кету үшін, бірақ ештеңе көмектеспеді, мен: «Онда бұл не арман емес пе?» деп таң қалдым.

Суық бетон қорапта жалғыз өзі осы біртүрлі дыбыстарды жауып тастады

қабырғаның артынан.

Бірінен соң бірі қарлыққан, адамдыққа жатпайтын айқайлар құлаққа қатты басылды,

бұл ауырлай бастады.

«Жеткілікті!

Жеткілікті!»

- Мен айқайлай бастадым, бірақ шу күшейе түсті, менің жаңғырығым бұрыштарға айналды

толтыру.

Мен салқын еденге отырдым да, бұл гуілді тоқтатамын деп үнсіз қалдым,

бұл қайтадан жалғасты.

Кенет есіктің саңылауларынан бәрі көрінді, бұрыштарын айналдырып,

Құлағымды суық металға басып, ақырын күткендіктен, әлде, мүмкін, қатып қалдым

бастау.

Есік ашылып үлгерген бойда зынданымды соқыр күшті жарық жарықтандырды.

Қабырғалар мен еден тазарып, аппақ болып, қабырғалардың арғы жағындағы гуілдер ән сала бастады

маған бесік жыры.

Орнымнан ақырын тұрып, аспанға баспалдақпен бір қадам басып, жарыққа қарай жылжыдым.

Құдайға деген таза сеніммен мен екіншісін жасадым, бірақ менде ештеңе жоқ екенін түсіндім

аяқтың астында.

Тепе-теңдікті сақтай алмай, үшіншіден дүние есігін ашқанша бұлтқа құладым

бет,

Ал менің денем жер құшағына тез кірді де, көзімді жұмып, онға дейін санай бастадым.

Бір, екі, үш Мен шетте тұрып терең тыныс аламын, Түсінемін тым артық

әлі білмеймін.

Мен шетте тұрып, терең дем аламын, мен әлі де көп нәрсені білмейтінімді түсінемін.

Мен шетте тұрып, терең дем аламын, мен әлі де көп нәрсені білмейтінімді түсінемін.

Мен шетте тұрып, терең дем аламын, мен әлі де көп нәрсені білмейтінімді түсінемін.