City of Light - The Wooden Sky

When I was a young boy,

She used to come to me at night

And wait by my window,

Just begging to come inside.

Now, ever since I was eighteen,

She’s been trying to run my life.

When she called me to go to her,

There was no place I could hide.

At the first signs of winter,

I went back to be inside.

Arms reached out to hold me

And I shunned them with denial.

Said, «I never cared for you.

I was always doing fine.

Why did you come back here

If you can just watch it fine?»

So I ran through the city at night.

The sound of her voice

Proved a haunting disguise.

Soon I was lost -- caught up in the lights.

And if I felt empty, at least I was high.

Oh, city of light.

And in the morning, I felt her breath

Hot against my neck.

Mostly, it never bothered me,

Though sometimes, I’ll admit.

They’re feeling all but surrounding;

I let it come to this.

Darling, do what you promised me

And don’t act like you forget.

So I’ll run through the city at night.

The sidewalks were empty,

The streets were on fire.

She filled me up -- new kind of desire.

Though I was helpless,

I sure felt alive.

Now all that defines me

Is a place where I welcome death.

Let my family behold me

When those streetlights came possessed.

But all that they held on me,

Those nights I wrestled with.

Maybe we both could be

Someplace where I could rest.

So she danced while I covered my eyes.

Made her feel safe

To pretend I was blind.

I had a place:

I would go in my mind.

There, you were sober and able to cry.

You’ve got some nerve,

Coming back in my life.

They strung you up here

And left you to die.

Мен жас бала кезімде,

Ол маған түнде келетін

Менің терезем  күтіңіз,

Жай ғана ішке кіруді өтінем.

Енді мен он сегіз жасымнан бастап,

Ол менің өмірімді басқаруға тырысты.

Ол маған баруға шақырғанда,

Мен жасыратын жер болмады.

Қыстың алғашқы белгілерінде 

Мен ішке кірдім.

Қолдар мені ұстап қолын созды

Мен олардан бас тарттым.

«Мен саған ешқашан мән бермедім.

Мен әрқашан жақсы болдым.

Неге мұнда қайтып келдің

Көре алсаңыз жақсы ма?»

Сондықтан мен түнде қаланы жүгірдім.

Оның дауысы

Адамды таң қалдыратын бетперде болды.

Көп ұзамай мен адасып қалдым -- жарыққа қалып.

Егер мен өзімді бос сезінсем, тым болмағанда, мен жоғары болдым.

О, нұрлы қала.

Таңертең мен оның тынысын сездім

Менің мойныма ыстық.

Көбінесе бұл мені ешқашан алаңдатпады,

Кейде, мен мойындаймын.

Олар айналасындағылардан басқаның бәрін сезінеді;

Мен бұған келдім.

Қымбаттым, маған уәде еткеніңді орында

Және ұмытып кеткендей әрекет жасамаңыз.

Сондықтан түнде қаланы аралаймын.

Тротуарлар бос еді,

Көшелер отқа оранды.

Ол мені толықтырды - тілектердің жаңа түрі.

Мен шарасыз болсам да,

Мен өзімді тірі сезіндім.

Енді осының бәрі мені анықтайды

Мен өлімді қарсы алатын жер.

Менің отбасым мені көрсін

Көше шамдары пайда болған кезде.

Бірақ олардың мені ұстағанының бәрі,

Мен күрескен түндер.

Мүмкін екеуміз де болармыз

Мен демалатын жер.

Сондықтан ол көзімді жұмып, би биледі.

Ол өзін қауіпсіз сезінді

Мен соқыр болып көріну үшін.

Менде орын болды:

Мен ойыма барар едім.

Онда сіз байсалды және жылай алатын болдыңыз.

Сізде біраз жүйке бар,

Менің өміріме қайта келемін.

Олар сізді осы жерде өлтірді

Және сізді өлуге қалдырды.