Девушка гор - Вячеслав Евтых

Шла по тропинке девушка стройная, как лоза

Кто б не была та девушка, это судьба моя

Солнце в глазах блестит, голос ручьем звенит

То ли Мадина, то ли Марина не говорит

Весь мир перед ней склоняется, шепчутся родники

Ветер шальной играется в струнках ее души

Я лишь на попути, мимо мне не пройти

Ах, почему же так, почему же не подойти

А над горами синими черный туман встает

Пусть нас с тобою ливнями, бурей холодной бьет,

Но отразит тебя, в сердце с другою я

Сердце джигитf крепче гранита, жарче огня

Ты не спеши любимая, лучше мне руку дай

Тотчас же тропка длинная выйдет дорогу вдаль

Выйдем мы на простор, счастье прольется с гор

Ох, как люблю я, не отпущу я девушку гор

Жүзімдей сымбатты бойжеткен соқпақпен келе жатты

Ол қыз кім болса да, бұл менің тағдырым

Көзге күн нұрын төгеді, Дауыс ағындай сыңғырлайды

Не Мадина, не Марина сөйлемейді

Оның алдында бүкіл әлем тағзым етеді, бұлақтар сыбырлайды

Оның жанының қылында адасқан жел ойнайды

Мен жолда келе жатырмын, өте алмаймын

Әй, неге олай, неге келмеске

Ал көк таулардың үстінде қара тұман көтеріледі

Сіздермен бірге жаңбыр жаудырайық, суық дауыл соғады,

Бірақ ол сені басқа менмен бірге жүректе бейнелейді

Жігіттің жүрегі граниттен күшті, оттан ыстық

Асықпа, қымбаттым, маған қолыңды бер

Бірден ұзақ жол алысқа шығады

Ашық далаға шығамыз, таудан бақыт төгіледі

Әй, қалай жақсы көрем, Таудың қызын жібермеймін