Я тебя нарисую - Владимир Брилёв

Я тебя нарисую на облаке угольком.

Звезды будут глазами твоими в ночи сиять.

Речь твоя прозвучит тихим ветерком.

Ну, а волосы, твои волосы будут дождем стекать.

У тебя любимая, тысяча лиц,

Но какое настоящее не знает никто.

Я готов упасть перед тобою ниц,

И в грязи расстелить, расстелить пред тобой свое пальто.

Ты улыбкой обманешь меня опять,

Или сдвинешь брови — это тоже ложь.

Тебя нравится очень с огнем играть.

Ну, а мне твои игры, как будто бы острый нож.

Ты пантерой выгнешься, кошкой заурчишь!

Я готов для тебя на все, поверь…

Скажи мне милая, почему ты молчишь?

Почему ты закрыла глухо-наглухо в свое сердце дверь?

Я тебя нарисую на облаке угольком…

Мен сені көмірмен бұлтқа саламын.

Түнде жұлдыздар сенің көзіңнен жарқырайды.

Сіздің сөзіңіз тыныш самал сияқты естіледі.

Ал, сіздің шашыңыз, шашыңыз жауады.

Сүйіктің бар мың жүз,

Бірақ шын мәнісін ешкім білмейді.

Саған сәжде жасауға дайынмын,

Ал оны балшыққа жайыңыз, менің пальтомды алдыңызға жайыңыз.

Күліп алдайсың тағы,

Немесе қасыңды көтерсең – бұл да өтірік.

Сіз отпен ойнағанды ​​ұнатасыз.

Ойындарың маған өткір пышақ секілді.

Сіз пантера сияқты доғалайсыз, мысықтай мыжыласыз!

Мен сен үшін бәріне дайынмын, сенші...

Айтшы жаным, неге үндемейсің?

Неге жүрегіңе есікті мықтап жаптың?

Мен сені көмірмен бұлтқа саламын...