Жить - Вертикаль

Я был опять убит во сне,

Я убегал, но пули слов чужих летели в спину мне.

Я видел свет, там, в высоте,

Но солнца — больше нет его, давно распяли на кресте.

И страх холодную рукой душил меня,

Страх не давал открыть глаза…

Их фразы, словно приговор:

«Его спасти нельзя».

Я падал вниз, и каждый миг

Я был готов увидеть тех, от кого я уже отвык;

Их голоса шептали мне:

«Оставь живых, отдай себя во власть холодной тишине».

И боль рвала меня на части изнутри,

Боль не давала мне дышать…

В пространстве между небом и землёй

Им оставалось только ждать…

Из бездны лиц и голосов

Я шаг за шагом выбирался, я умереть был не готов,

И, разорвав забвенья круг,

Я понял, кто мне здесь чужой, а кто действительно мой друг…

Боль отступила, страх прошёл,

И вновь забилась пульса тоненькая нить…

Открыв глаза, я понял, что теперь

Я снова буду жить.

Ұйқыда тағы өлтірілдім

Мен қашып кеттім, бірақ басқалардың сөзінің оқтары арқама ұшты.

Мен жарық көрдім, жоғарыда,

Бірақ күн енді жоқ, ол баяғыда айқышқа шегеленген.

Қорқыныш мені суық қолмен тұншықтырды,

Қорқыныш көзімді ашуға кедергі болды...

Олардың тіркестері сөйлем сияқты:

«Оны құтқару мүмкін емес».

Мен құладым, әр сәт сайын

Мен әдетімді жоғалтқандарды көруге дайын болдым;

Олардың дауыстары маған сыбырлады:

«Тірілерді қалдыр, өзіңді суық үнсіздіктің күшіне бағындыр».

Ал ауырсыну мені ішімнен айырды,

Ауырсыну дем алуға мүмкіндік бермеді...

Аспан мен жердің арасындағы кеңістікте

Оларға күту ғана қалды...

Жүздер мен дауыстардың тұңғиығынан

Мен бірте-бірте шықтым, мен өлуге дайын емес едім,

Ал ұмыту шеңберін бұза отырып,

Мен мұнда кімнің маған бейтаныс, ал шын досым кім екенін түсіндім...

Ауырсыну басылды, қорқыныш жоғалды

Ал тамыр соғуының жіңішке жібі қайта соқты...

Көзімді ашқанда мен мұны енді түсіндім

Мен қайтадан өмір сүремін.