Saddest End of One Fine Morning - Vassline

Talking to me?

Or to someone else?

I’m the only one here.

Who the fuck are you talking to?

«The end or not», they said.

«Myself or not», I said.

Hundreds of myself

Calling out my name.

I pray, «Disappear, make the world disappear.»

I closed my eyes for a while and they’re gone.

The light illuminates before my eyes is that of sun.

Am I still alive?

God, no.

It can’t be!

This must be a dream.

«A dream of not?!», I cried.

«Myself or not?!», I cried.

Well, I am still here like a last blessing.

Sun showers pour and it’s morning, again… it’s morning, again…

Менімен сөйлесесіз бе?

Әлде басқа біреуге бе?

Мен мұнда жалғызбын.

Сен кіммен сөйлесіп тұрсың?

«Соңы немесе жоқ» деді олар.

«Өзім ба, жоқ па», – дедім.

Жүз өзім

Менің атымды шақыру.

Мен "Жоғал, дүние жойыл" деп дұға етемін.

Мен біраз уақыт көзімді жұмып, олар кетіп қалдым.

Көз алдымда жарық күннің сәулесі.

Мен әлі тірімін бе?

Құдай, жоқ.

Бұл болуы мүмкін емес!

Бұл арман болса керек.

«Арман емес пе?!», - деп жыладым.

«Өзім бе, жоқ па?!», - деп жыладым.

Ал, мен әлі де осы жерде әлі де бата сияқтымын.

Күн нөсері құйып, таң атты, тағы... таң, тағы...