Her Withering Petals - The Fall Of Every Season

A manifest of this crucified hope.

Familiar sound, reflecting his own blood.

Haunting, yet intriguing.

No watcher, no lock,

only the sweet voice.

Daringly stepped out

to see things clear.

Gone before he could see the face.

Left was urge to seek.

Drops of autumn fell

on trembling leaves,

red from summer’s departure,

weak from lack of light.

The Leaves were torn and so was he,

as he tried to follow her trace.

A winterly wind embraced his throat

and tried its best to strangle.

What kept him going was what had left him.

It was what he couldn’t keep.

Kept hunting ancient traces,

following flickering lights.

This ghost was sculpted by his

desire to say goodbye.

Could left the hollow sky,

as it swallowed all its sorrow.

Nearly breathless,

he grasped the nearest branch.

The voice reappeared,

and now he felt sure that it was her,

so he did his best

to force his feet along.

A scarlet dress in the wind.

Shadows on stumps of once mighty trees

spread rumors of her presence.

Looked into her eyes and took her hand.

This imagined warm touch was his relief.

Kneeling at her feet, ready for his sleep.

Had no longer wish to arise.

Put her arm around him, no more cries.

Slept there until the fierce cold awoke

to erase all tracks of life.

Бұл айқышқа шегеленген үміттің көрінісі.

Өз қанын көрсететін таныс дыбыс.

Қызықты, бірақ қызықты.

Бақылаушы, құлып жоқ,

тек тәтті дауыс.

Батылдықпен сыртқа шықты

нәрселерді анық көру үшін.

Ол жүзді көрмей тұрып кетті.

Сол жақтағы ізденуге  құштарлық болды.

Күздің тамшылары түсті

дірілдеген жапырақтарда,

жаздың кетуінен қызыл,

жарықтың жетіспеушілігінен әлсіз.

Жапырақтары жыртылды, ол да,

ол оның ізін ұстауға  тырысқанда.

Қысқы жел оның тамағын құшақтады

және оны тұншықтыруға тырысты.

Оны жалғастырған нәрсе - оны тастап кеткен нәрсе.

Бұл ол ұстай алмаған нәрсе болды.

Ежелгі іздерді аңдып,

келесі жыпылықтайтын шамдар.

Бұл елес оның мүсінімен    мүсін                                 елес                                          ел                                  елес                                                             елес     

қоштасқысы келеді.

Шұңқыр аспанды қалдыра алар еді,

ол өзінің барлық қайғысын жұтып қойды.

Тыныссыз дерлік,

ол ең жақын бұтақты ұстады.

Дауыс қайта шықты,

енді ол оның өзі екеніне сенімді болды,

сондықтан ол қолынан келгеннің бәрін жасады

аяғын  күштеп қосу үшін.

Желде алқызыл көйлек.

Бір кездері күшті ағаштардың діңдеріндегі көлеңкелер

оның қатысуы туралы қауесет таратады.

Оның көзіне қарап, қолын алды.

Бұл елестеткен жылы жанасу оның жеңілдігі болды.

Оның аяғына тізе бүгіп, ұйықтауға дайын.

Оянғысы келмеді.

Оны құшақтап, енді жыламаңыз.

Қатты суық оянғанша сонда ұйықтады

 өмірдің барлық ізін өшіру.