Креол - Террариум

Храня убогое молчанье

Над сумраком гниющих вод,

Он жег костры в ночи печальной

И полз бессмысленно вперед.

Его встречали горделиво

Арбитры брошенных дорог.

Преображались груши в сливы

И ветер выл свой монолог.

О том, что кончились спфиры

И загорелись провода,

И охлажденная вода

Бросает плащ на локоть мира.

Свою мечту бранит отшельник,

Живущий в ближнем далеке,

Он надевает старый тельник

И спит с расческою в руке.

И не торопится обратно,

И ублажает старый дом,

Где, убиенный многократно,

Поет канцону агроном.

Про ветер, про моря из глины,

Про праздничный дырявый стол,

Где твердокаменный креол

Таинственно грызет маслины.

Бейшара үнсіздікті сақтау

Шіріген судың ымыртында,

Қайғылы түнде от жаққан

Және мағынасыз алға ұмтылды.

Оны мақтанышпен қарсы алды

Қараусыз қалған жолдардың төрешілері.

Алмұрт қара өрікке айналды

Ал жел өз монологын айқайлады.

Спфирлердің таусылғаны туралы

Ал сымдар отқа оранды

Және салқындатылған су

Дүниенің шынтақтығына шапан тастайды.

Гермит арманын ұрсады,

Жақын жерде тұрып,

Ол ескі кеудеше киеді

Ал қолында тарақпен ұйықтайды.

Және артқа асықпаңыз

Ескі үйді қуантады,

Қайда, талай рет өлтірілді,

Агроном канзонды айтады.

Жел туралы, сазды теңіздер туралы,

Мерекелік дастархан туралы,

Тас қатты креол қайда

Зәйтүнді жұмбақ түрде кеміреді.