Внуки богов - Сколот

Бурлящая бездна друзей собирает,

Бездушная черня поражает клыки,

И боль словно меч нашу плоть разрывает,

И рвется огонь из пробитой груди.

Но в бойне с судьбой не сгноим наши души,

Ни шагу назад, стиснув зубы вперед,

Пусть смерть за спиной безустанно хохочет,

И шторм задыхаясь от гнева ревет.

Мы знаем ту песнь, что ведет нас сквозь тернии,

Бессилен и страх против веры святой,

И копья врага не сразят эту веру,

Ведь песня та в нас вьет и холод и зной.

В раю неземном или в сече кровавом

Мы вспомним всегда те родные места

Запах реки и лесную прохладу

Пение птиц у ночного костра.

Но пока только шторм, злая схватка со смертью,

Перед нами порой мгла слепая стоит,

Но мы верим в наш путь, мы поем свою песню,

И она, как стрела, над волнами летит.

Да, мы внуки богов и в нас есть еще силы,

И пусть далеко от заветной мечты,

И пусть от усталости кровь в венах стынет,

А цели своей мы как прежде верны.

Қайнаған тұңғиық достар жинайды,

Жансыз қара азу тіске соғады,

Қылыш сияқты ауыру біздің етімізді жыртады,

Ал тесілген кеудеден от шығады.

Бірақ тағдырдың қырғынында біз жанымызды шірітпейміз,

Артқа бір қадам емес, алдыға тістерін қайрап,

Артынан ажал тынымсыз күлсін,

Ал ызадан тұншығып бара жатқан дауыл күркіреді.

Бізді тікеннен өткізетін әнді білеміз,

Қасиетті сенімге қарсы күш пен қорқыныш,

Бұл сенімді жаудың найзасы кеспейді.

Өйткені, ол ән ішімізде суықты да, ыстықты да соғады.

Жерсіз жұмақта немесе қанды қырғында

Сол туған жерлер біздің жадымызда мәңгі сақталады

Өзеннің иісі мен орманның салқыны

Түнгі от басында сайраған құстар.

Бірақ әзірге тек дауыл, өліммен зұлым күрес,

Кейде алдымызда соқыр қараңғылық тұрады,

Бірақ біз өз жолымызға сенеміз, әнімізді айтамыз,

Ал ол жебе сияқты толқындардың үстінен ұшып келеді.

Иә, біз құдайдың немерелеріміз және әлі де күшіміз бар,

Тіпті арманнан алыс болса да,

Шаршағандықтан тамырдағы қан қатып қалсын,

Ал біз бұрынғыдай мақсатымызға адалмыз.