Сентиментальная прогулка - Сергей Беликов

Струил закат последний свой багрянец.

Еще белел кувшинок грустных глянец,

качавшихся меж лезвий тростника

под колыбельный лепет ветерка.

Я шел, печаль свою сопровождая.

Над озером, средь ив плакучих тая,

вставал туман, как призрак самого отчаянья.

И жалобой его казались диких уток пересвисты,

друг друга звавших над травой росистой.

Так между ив я шел, свою печаль сопровождая.

Сумрака вуаль последний затуманила багрянец

заката и укрыла бледный глянец

кувшинок в обрамлении тростника,

качавшихся под лепет ветерка…

… Я шел, печаль свою сопровождая.

Над озером, средь ив плакучих тая,

Вставал туман…

Күннің батуы өзінің соңғы қызыл қызығын соқты.

Қайғылы жылтыр су лалагүлі әлі ақ болды,

қамыс қалақтарының арасында тербелу

желдің бесік жырына.

Мен мұңымды сүйемелдеп жүрдім.

Көлдің үстінде, жылаған талдардың арасында,

Тұманның өзі үмітсіздік елесі сияқты көтерілді.

Оның шағымы жабайы үйректер ысқырғандай болды,

Шық басқан шөптің үстінде бір-бірін шақырады.

Сөйтіп, мұңымды серік етіп, талдың арасымен жүрдім.

Ымырт жабағы соңғы бұлтты қызыл

күн батып, бозғылт жылтырды жауып тастады

қамыспен қоршалған су лалагүлі,

Самал желдің астында тербеледі ...

... Жүрдім, мұңымды сүйемелдеп.

Көлдің үстінде, жылаған талдардың арасында,

Тұман шықты...