Ölüyorum Görmüyormusun - Rafet El Roman, Sarp Palaur (Şanışer)

Bazen anladım, sustum;

bazen döndüm kendi içime

Or’da hayat yoktu, ben de kendimi saldım

Göklere baktım, cevap yoktu;

bi' hiç uğruna her şey helak olmuş

Bi' nurunu dahi hak etmedim mi Tanrı’m?

Yaktı tenimi tenin kadın, aşk dediğine susadım

Aşk olmadan ben konuşmam ki taş kesilir susarım

Aşk evimin duvarı, aşk çay deminin buharı

Gel cennet olsun vilayetim, baldan olsun suları

Şenlik eyle, bayram eyle, yine sev beni

Şimdi geleyim saçmak için ellerine kıymetim

Saklandım ömre yüzümü eğmedim epey de bi'

Ben bekledim yâr ellerini, el tenine değmedim

Yazarken seni bu kağıda bahsetmedim bizden hiç

Bi' masal gibi bu ya da avare bi' anlamsız bi' hisleniş

Gözyaşı istemiştin ya, al git onları

Çünkü seven fedakar ve hayli nazik olmalı

Her şeyin bilincindeyim yakındır yeter demen

O anda alır götürür asılsız denen keder

Gidip dönmek kalmış sana, ben çok bi' şey istemiyorum

Gördüğünde bakıp yüzüme «nasılsın» desen yeter

Bak ağlamaktayım bir başıma karanlıkta ben de

Gel yâr, ramak kaldı gitmeme omzunda bu dertle

Söyle bana, bu lanet odada zerre kadar var mısın?

Tırnağımdan yüzüme kadar dört yanımda var sızın

Hep ağlarım, sen istersin, yağmur yağar ansızın

Ben milyarların içinde İstanbul kadar yalnızım

Üzülsem de sana bi' şey demem tabi ki bilirsin

Çünkü senle biriz sen benim rakibim değilsin

Laf ettiğim oldu tabi bi' kaç defa da git dedim ya

Zeynep’im inan samimi değildim

Bak ağlamaktayım bir başıma karanlıkta ben de

Gel yar, ramak kaldı gitmeme omzunda bu dertle

Bazen anladım, sustum;

bazen döndüm kendi içime

Or’da hayat yoktu, ben de kendimi saldım

Göklere baktım, cevap yoktu;

bi' hiç uğruna her şey helak olmuş

Bi' nurunu dahi hak etmedim mi tanrım?

Кейде түсіндім, үндемедім;

кейде іштей айналайын

Орда өмір жоқ, сондықтан мен өзімді жібердім

Аспанға қарадым, жауап жоқ;

Ештеңе жоқ, бәрі жойылды

Мен сенің нұрыңа да лайық емеспін бе, Құдайым?

Әйел күйдіріп терімді, Шөлдедім сен махаббат деп

Махаббатсыз сөйлемеймін, Тасқа айналып үндемеймін

Махаббат - үйімнің қабырғасы, махаббат - шайдың буы

Кел, жұмақ болсын, өлкем, сулары балдан болсын

Тойлаңыз, тойлаңыз, мені қайтадан сүйіңіз

Келейін енді, Мен сенің қолдарыңа тұрмын шашыраңқы

Өмір бойы тығылдым, бетімді тым қисаймадым

Аяулы қолдарыңды күттім, Теріңді ұстамадым

Жазып жүргенімде бұл қағазда сені ешқашан айтқан емеспін.

Бұл ертегі немесе «мағынасыз» сезім сияқты

Көз жасыңды алдың, ал

Өйткені ғашық альтруист және өте мейірімді болуы керек

Мен бәрін білемін, ол жеткілікті жақын

Сол кезде орынсыз мұңды алып кетеді

Барып қайту өзіңе байланысты, көп нәрсе қаламаймын

Көрсең жүзіме қарап «қалайсың» десең болды.

Қараңдар, мен де қараңғыда жалғыз жылап жатырмын

Кел, қымбаттым, менің кететін уақытым таяп қалды, бұл мәселе сенің иығыңда

Айтшы, сенің мына қарғыс атқыр бөлмеде нəрсе бар ма?

Менің айналамда тырнақтарымнан бастап бетіме дейін бар.

Мен үнемі жылаймын, сен қалайсың, кенет жаңбыр жауады

Миллиардтардың арасында Стамбулдай жалғызбын

Мұңайсам да саған ештеңе айтпас едім, әрине білесің

Біз сенімен бір болғандықтан, сен менің қарсыласым емессің

Әрине, бірдеңе дедім, неше рет кеттім дедім?

Зейнеп менің, сеніңіз, мен шыншыл емес едім.

Қараңдар, мен де қараңғыда жалғыз жылап жатырмын

Келіңіздер, бұл мәселені сіздің иығыңызға жүктеп алатын кезім жақындап қалды

Кейде түсіндім, үндемедім;

кейде іштей айналайын

Орда өмір жоқ, сондықтан мен өзімді жібердім

Аспанға қарадым, жауап жоқ;

Ештеңе жоқ, бәрі жойылды

Мен сенің нұрыңа да лайық емес пе едім, құдайым?