Nevermore -

Once upon a midnight dreary, while I pondered weak and weary,

Over a many quaint and curious volume of forgotten lore,

While I nodded, nearly napping, suddenly there came a tapping,

As of someone gently rapping, at my chamber door.

«Tis some visitor,' I muttered, rapping at my chamber door.

«Tis some visitor,' I muttered, once more, only this and nothing more

I remember, it was bleak December.

Each separate dying ember wrought its ghost upon the floor.

Eagerly I wished the morrow,

Vainly I had sought to borrow,

From my books surcease of sorrow,

sorrow for the lost Lenore.

For the rare and radiant maiden,

Whom the angels call Lenore.

For the rare and radiant maiden,

Nameless here forever more.

Suddenly my soul grew stronger;

hesitating then no longer,

Surely said I, that is a caller knocking

Let me see who would be there, knocking ever so faintly at my home…

Here I open wide the door"

Darkness there,

and nothing more…

Deep into that darkness peering, long I stood there wondering, fearing,

Dreaming the dreams no mortal ever dared to dream before.

Back into the chamber turning,

All my soul within me burning,

«Surely» said I, that is a caller knocking

Let me see what thereat is,

let this mystery be explored,

Let my heart be still for just a moment

'Tis the wind and nothing more!

Open here I flung the shutter, when, with many a flirt and a flutter,

In there stepped a stately raven of the saintly days of yore.

«Prophet!»

said I, «thing of evil!

Prophet still, if bird or devil!

By that Heaven that bends above us,

By that God who sits on his white throne,

Tell this soul, with sorrow laden,

if within the Night’s Plutonian shore

Rests her there on unhallowed beaches, my angel named Lenore?

Whether tempter sent, or whether tempest tossed thee here ashore,

Desolate yet all undaunted, from the Night’s Plutonian shore,

On this home by horror haunted, tell me truly, I implore."

On the bust of Pallas seated,

Quoth the raven, «Nevermore.»

Be that word our sign of parting bird or fiend

Get thee back into the tempest, get thee hence, away from me

Leave no black plume as a token

Of the Lie, thy soul has spoken

Leave my loneliness unbroken

Quoth the raven, «Nevermore.»

Бірде түн ортасында мұңды, мен әлсіз және шаршаған кезде,

Ұмытылған   көп                                   көп

Мен басын изеп, ұйықтай жаздадым, кенеттен қағып қағып         

Менің                                                     есіг      бір жайлап  рэп  соғу     .

«Бұл қандай да бір қонақ,— деп күбірледім мен палатамның есігін қағып.

«Келуші ғой,— деп күбірледім мен тағы да, тек осы ғана, басқа ештеңе емес

Әлі есімде, желтоқсан айы қараңғы болды.

Әрбір бөлек өліп жатқан шоқ өз елесін еденге түсірді.

Ертеңгі күнді асыға тіледім,

Босқа қарыз алуға   оқтамын 

Менің кітаптарымнан қайғы болды,

жоғалған Ленор үшін қайғы.

Сирек және нұрлы қыз үшін,

Періштелер Ленор деп атайды.

Сирек және нұрлы қыз үшін,

Бұл жерде мәңгілікке атаусыз.

Кенеттен жаным күшейді;

бұдан былай тартынбаңыз,

Мен, әрине, қоңырау шалушының қағып тұрғанын айттым

Менің үйімді қағып тұрған кім болатынын көрейін...

Міне, мен  есікті айқара ашамын»

Онда қараңғылық,

және басқа ештеңе ...

Сол қараңғылықтың тереңіне қарап отырып, мен таң қалдым, қорқып,

Бұрын ешбір адам армандауға батылы жетпеген армандарды армандау.

Камераға оралу,

Бар жаным жанып жатыр ішімде,

«Әрине», - дедім мен, бұл қоңырау шалушы қағып жатыр

Онда не бар екенін көрейін,

бұл жұмбақ зерттелсін,

Жүрегім бір сәтке тыныш болсын

Бұл жел және басқа ештеңе емес!

Осы жерден аштым, мен ысырманы лақтырып жібердім, сол кезде, көп флирт           

Ішінде бұрынғы әулие күндердің көрнекті қарғасы басып қалды.

«Пайғамбар!»

Мен: «Жамандық!

Құс немесе шайтан болса да пайғамбар!

Үстімізде иілген Аспанмен ант етемін,

Ақ тағында отырған Құдаймен ант етемін,

Айтшы бұл жанға, мұңы бар,

Түнгі Плутон жағалауында болса

Ленор есімді періштем, оны киелі емес жағажайларда демалады ма?

Азғырушы жіберді ме, әлде дауыл сені жағаға лақтырды ма,

Түнгі Плутон жағалауынан қаңырап қалған, бірақ бәрінен де қорықпаған,

Бұл үйде қорқыныш бар, маған шынын айтшы, өтінемін».

Отырған Паллас бюстінде 

Қарға: «Ешқашан».

Бұл сөз құстың немесе жын қоштасу белгіміз бол

Өзіңді дауылға қайтар, Менен кет

Белгі ретінде қара шлейф қалдырмаңыз

Өтірік туралы сенің жаның айтты

Жалғыздығымды үзбей қалдыр

Қарға: «Ешқашан».