Никита Михалков - Палево

Рассыпется звёздами над городом зимняя ночь

Ко мне в Переделкино приедет Никита Михалков

Последним автобусом полным лесных колдунов

Он едет ко мне домой, едет ко мне домой.

Серебряным инеем на стёклах мигают цветы

Скрип снега на улице, таинственный кашель у ворот

Ко мне едет сам Михалков, он видит всё наоборот

Он видит почти как я, даже лучше, чем я

Ему нужно немногое, совсем немногое

Ну, зачем ему многое?

Ему нужно немногое.

Совсем немногое!

Немногое!

Ну, зачем ему многое?

ему нужно немногое!

С букетом подснежников он как бы плывет через парк

Вдруг замер под яблонькой, наверно подумал о чем-то своём

Раскрыл свои руки как зонт, вонзил в себя радость

И двинулся дальше, дальше и дальше

Соседи по лестнице куда-то ушли и закрыли дверь

Теперь в их квартире живет незримый для глаз добрый пенсионер

Он курит восточный кальян, он ест удивительный плов,

Его мозг как воздушный шар, летящий над пропастью радости

Ему нужно немногое, совсем немногое

Ну, зачем ему многое?

Ему нужно немногое.

Совсем немногое!

Немногое!

Ну, зачем ему многое?

ему нужно немногое!

Давай спрячем алое солнце, которое я — твой папа-поэт

Разламывал надвое и вкладывал в добрые глазки твои

В них жили послушные вещи — котята и лошади

В них жил дядя Стёпа, как будто далёкий маяк с берегов неоткрытой земли

Метель убрала твой след, уже недалёк полночный час

Всё стихло, лишь слышно, как блеет козлёнок в далёком лесу

Заблудший козлёнок, он такой одинокий,

Но он имеет право любить и тебя и меня!

Ему нужно немногое, совсем немногое

Ну, зачем ему многое?

Ему нужно немногое.

Совсем немногое!

Немногое!

Ну, зачем ему многое?

ему нужно немногое!

Қаланың қысқы түнінде жұлдыздар шашылған

Мені Переделкиноға Никита Михалков келеді

Орман сиқыршыларына толы соңғы автобус

Ол менің үйіме барады, менің үйіме барады.

Гүлдер терезеде күміс аяздай жыпылықтайды

Көшедегі қардың сықырлауы, қақпада жұмбақ жөтел

Маған Михалковтың өзі келе жатыр, ол керісінше көріп отыр

Ол мен сияқты, тіпті менен жақсырақ көреді

Оған аз, аз ғана керек

Ал, оған көп нәрсе не үшін керек?

Оған аз керек.

Біраз!

Кішкентай!

Ал, оған көп нәрсе не үшін керек?

оған аздап керек!

Бір шоқ снежинкамен ол саябақта жүзіп келе жатқан сияқты

Кенет алма ағашының астында қатып қалды, сірә, өзінше бірдеңе ойлады

Қолшатырдай қолдарын ашып, қуанышқа бөленді

Әрі әрі қарай және әрі қарай жылжыды

Баспалдақтағы көршілер бір жерге барып, есікті жауып тастады

Қазір олардың пәтерінде көзге көрінбейтін мейірімді зейнеткер тұрады

Ол шығыс кальянын тартады, таңғажайып палау жейді,

Оның миы қуаныш тұңғиығынан ұшып бара жатқан шар сияқты

Оған аз, аз ғана керек

Ал, оған көп нәрсе не үшін керек?

Оған аз керек.

Біраз!

Кішкентай!

Ал, оған көп нәрсе не үшін керек?

оған аздап керек!

Ақын әкең мен болған қызыл күнді жасырайық

Мен оны екіге бөліп, мейірімді көздеріңе қойдым

Оларда мойынсұнғыш заттар өмір сүрді - котят пен жылқы

Стёпа ағай оларда ашылмаған жердің жағасынан алыстағы маяк сияқты өмір сүрді.

Боран сенің ізіңді кетірді, түн ортасынан алыс емес

Бәрі тыныш, тек алыстағы орманда текенің малайғанын естисіз

Жоғалған бала, ол сондай жалғыз

Бірақ оның сені де, мені де сүюге құқығы бар!

Оған аз, аз ғана керек

Ал, оған көп нәрсе не үшін керек?

Оған аз керек.

Біраз!

Кішкентай!

Ал, оған көп нәрсе не үшін керек?

оған аздап керек!