Simulacrum - Lychgate

Pygmalion could no longer

Love his own

Humankind

Propoetides dared to deny

The great Venus

He abhorred their lives and souls

And sought to carve his own form

Galatea — the embodiment

Of human perfection

Purity — the unliving, ivory reflection

Nature cannot with this art compare

Humanity cannot transcend her form so fair

With solemn rites performed, he calls her bride

With blandishments he invites her to his side

Pygmalion approached the shrine

And implored the powers divine

If all we can require, be ours to bestow

Give me likeness of this being

Divinity favoured his plea

Transfigured into flesh

He presses the pulse

And feels the leaping vein

Behind the glint of silver eyes

A soul is born and usurps her mind

Пигмалион бұдан былай мүмкін емес

Өзін жақсы көр

Адамзат

Пропоэтиттер теріске шығаруға батылы барды

Ұлы Венера

Ол олардың өмірі мен жанын жек көрді

Ол өзінің пішінін жасауға ұмтылды

Галатея — іске асуы

Адамның кемелдігі

Тазалық — жансыз, піл сүйегінен жасалған көрініс

Табиғат бұл өнермен салыстыруға келмейді

Адамзат оның пішінінен соншалықты әділетті бола алмайды

Салтанатты рәсімдерді орындап, оның қалыңдығын шақырады

Ол ренжіген сөздермен оны өз жағына шақырады

Пигмалион ғибадатханаға жақындады

Және құдайдың құдіретін сұрады

Бізге қажет болатын барлық болса, біз беру бол

Маған осы болмыстың ұқсастығын беріңіз

Құдалық оның өтінішін қолдады

Етке айналды

Ол импульсті басады

Ал секірген тамырды сезінеді

Күміс көздердің жарқырауының артында

Жан туып, оның санасын жаулап алады