Panahandeh (Refugee) - Kourosh Yaghmaei

وقتی که آسمون شهر سقف کوتاهی باشه

خوش ترین لحظه هامون گذر آهی باشه

با چه شوقی ما به شب وعده فردا رو بدیم

راز رودی که نرفت رو به دریا رو بگیم

توی باغچه گل نمونده همه فصلها پاییزه

تا میاد اسم بهار همه برگها میریزه

پر پروانه شعرم توی آخرین غزل سوخت

پای شب مفتاد و غمگین چشماشو به دست من دوخت

پای دیوار شکسته واسه این مردم دلتنگ بزنم ساز

نه یه شعری نه یه آهنگ همه دلتنگ همه دلتنگ

نه یه شوقی به گلهای رنگ پریده بزنم رنگ…

وقتی که آسمون شهر سقف کوتاهی باشه

خوش ترین لحظه هامون گذر آهی باشه

با چه شوقی ما به شب وعده فردا رو بدیم

شب تار و بی چراغ کوره راهی رو بریم

توی باغچه گل نمونده همه فصلها پاییزه

تا میاد اسم بهار همه برگها میریزه

پر پروانه شعرم توی آخرین غزل سوخت

پای شب مفتاد و غمگین چشماشو به دست من دوخت

نه دیگه شوقی نمونده واسه این مردم دلتنگ بزنم ساز

نه یه شعری نه یه آهنگ همه دلتنگ همه دلتنگ

نه یه شوقی به گلهای رنگ پریده بزنم رنگ…

Қаланың аспаны қысқа шатыр болғанда

Ең бақытты сәттеріміз өтіп кетсін

Біз ертеңнен түнге уәде береміз

Теңізге бармаған өзеннің сырын айтайық

Гүл бақшасында барлық жыл мезгілі күз

Көктем келгенде барлық жапырақтар түседі

Поэманың көбелегі соңғы сонетте өртенді

Түннің аяғында мұңды, мұңды көздерімен қолыма қадала қарады

Сынған қабырғаның етегінде осы адамдарды сағындым

Өлең де емес, ән де емес, бәрі де сағынады

Мен бозғылт гүлдерді бояғым келмейді...

Қаланың аспаны қысқа шатыр болғанда

Ең бақытты сәттеріміз өтіп кетсін

Біз ертеңнен түнге уәде береміз

Қараңғы түнде шамсыз жолға шығайық

Гүл бақшасында барлық жыл мезгілі күз

Көктем келгенде барлық жапырақтар түседі

Поэманың көбелегі соңғы сонетте өртенді

Түннің аяғында мұңды, мұңды көздерімен қолыма қадала қарады

Жоқ, мен енді бұл адамдарды сағынғым келмейді

Өлең де емес, ән де емес, бәрі де сағынады

Мен бозғылт гүлдерді бояғым келмейді...