Wilk - Kacper HTA, Słoń, Jongmen

Jestem jak wilk, który biegnie sam w ciemnym lesie

Nawet bez watahy też dam sobie rade

Pędzę dziś przed siebie, nie mam szczęścia na tapecie

Pod łapami czuję ziemię, śnieg prószy po ramionach

W moich oczach znajdziesz wszystko, błękit oceanu

Wszystko zmierza, do wypełnienia planu

Nikt nie chce podejść, sam omijam innych

Skazany na samotność, nawet złapany niewinny

Dam sobie rade i kiedy jest najgorzej

Też dam sobie rade, jeśli opuścisz mnie Boże

Gorzej być nie może, za mną wielkie morze krwi

Nawet sierść mam czerwoną i czerwone łzy

Spójrz w moje kły, widzisz gniew?

Wielki zawód?

Pożeram kłusowników i nie potrzebuje czasu

Już nie zapinaj pasów, niesie wilka do lasu

Krzyk ofiar słychać już nawet z tarasu

Biegł przez puszcze, góry, pola

Nikt z was schwytać go nie zdołał

Warczy gdy nadchodzi zmora

Broni stada wilk

Broni stada wilk…

Jestem jak wilk, nocny łowca, wiem że mam złą sławę

Jeśli wpadnę w sidła mogę odgryźć własną łapę

Już całe miasto zna mnie, bo choć przemierzam je jak duch

Mój głos rozchodzi się pośród pokrytych mrokiem wzgórz

Nas dwóch to nie wyjątek, chłopcze wiedz, że jest nas wielu

Bardzo dobrze wiem jak pachnie moja własna krew na śniegu

Jeśli nie znasz reguł w puszczy wróć do stada wiejskich kundli

Bo rzeczywistość jest surowa jak pustkowia tundry

Umiem ugryźć, choć już nauczyłem się mieć dystans

W zagrożeniu mogę uruchomić tryb: wścieklizna

Płynie mi krew z pyska, kiedy baraszkuję w truchle

Tym farbowanym lisom rzucam ironiczny uśmiech

Dumnie stoję na pogorzelisku krzycząc: wiwat Polska

Ty nadzierasz z nami ryj pod sceną jakbyś wypadł z okna

Niech każda dwulicowa żmija dzisiaj zdycha w torsjach

To Słoń, Kacper, zwierzęcy instynkt, likantropia

Głęboki ślad, na twardym śniegu na rzeki brzegu

Przed wejściem do lasu w biegu, w świecie bez reguł

Od początku słońca ku niebu, aż po sam biegun

Do końca gdzie rzeka rwąca, z natury gniewu

Biegnę dziki jak wiking, łapa się nie podwinie

Wychował mnie las a czas inaczej płynie

Brak mi ludzkich cech, to pech, stos niepowodzeń

Nie dasz rady, nie lękać się gdy staniesz na mej drodze

Mam demoniczne moce, w świecie piekielnej krzywdy

Choć obce mi każde imię znajome żywym

Jestem ostatnim słowem, nadzieję nim zrobię zamach

Wygryzę zębami z szyi jabłko Adama

Każda moja ofiara którą chcę brać na litość

Prawie się daje złapać, mógłbym przysiąc

Gdyby mógł, mój węch i słuch wywęszył ruch

Ślina z pyska, twoja krew tryska, mów do mnie duch

Мен қараңғы орманда жалғыз жүгірген қасқыр сияқтымын

Қаптамасыз да мен мұны істей аламын

Алға асығамын бүгін, Түсқағаздың жолы болмай қалды

Мен табанымның астындағы жерді сеземін, ал қар жауып жатыр

Менің көзімнен сіз бәрін табасыз, мұхиттың көгілдірін

Барлығы жоспардың орындалуына қарай жылжуда

Ешкім келгісі келмейді, басқалардан өзім қашамын

Жалғыздыққа сотталды, тіпті жазықсыз ұсталды

Мен мұны істей аламын және ол ең нашар кезде

Менің де қолымнан келеді, егер мені тастасаң, Құдай

Бұдан жаман болуы мүмкін емес, менің артымда үлкен қан теңізі бар

Менің тіпті қызыл шашым мен қызыл көз жасым бар

Менің азу тістеріме қарашы, ашуды көре аласың ба?

Керемет мамандық?

Мен браконьерлерді жеймін, маған уақыт керек емес

Енді қауіпсіздік белбеуін тақпа, ол қасқырды орманға апарып жатыр

Зардап шеккендердің айқайы тіпті террасадан да естіледі

Ол ормандарды, тауларды, өрістерді аралап өтті

Ешқайсыларың оны ұстаған жоқсыңдар

Қорқынышты түс келгенде ол ырылдайды

Қасқырдың үйірі қорғанады

Қасқыр қару жинайды ...

Қасқыр сияқтымын, түнгі аңшымын, Атышулы екенімді білемін

Егер мен қақпанға түссем, мен өз табанымды тістеп аламын

Бүкіл қала мені қазірдің өзінде біледі, өйткені мен оны елес сияқты аралап жүрсем де

Мұңлы төбелер арасында менің дауысым көтеріледі

Екеуміз де ерекше емеспіз, бала көп екенімізді біліңіз

Мен қарда өз қанымның иісін жақсы білемін

Егер сіз ормандағы тәртіпті білмесеңіз, ауылдың жалмауыздарының үйіріне қайта оралыңыз

Өйткені шындық тундраның бос жерлеріндей шикі

Қашықтықты сақтауды үйренсем де, тістей аламын

Қауіп жағдайында мен режимді іске қоса аламын: құтыру

Өңіме еркелегенде аузымнан қан ағады

Мен бұл боялған түлкілерге ирониялық күлкі сыйлаймын

Мен өрт орнында мақтанышпен тұрып: «Польшаны шаттандыр» деп айқайлаймын

Терезеден құлағандай сахнаның астында бізбен бірге тұмсығын тесесіздер

Екі жүзді жыланның бәрі бүгін азаптан өлсін

Бұл Піл, Каспер, жануарлардың инстинкті, ликантропия

Терең соқпақ, өзен жағасындағы қатты қарда

Ережесіз әлемде қашып орманға кірер алдында

Күннің басынан аспанға қарай полюске дейін

Ашудың табиғатымен ағып жатқан өзеннің аяғына дейін

Мен викинг сияқты жабайы жүгіремін, табан құламайды

Мен орманның тәрбиесінде болдым, уақыт басқаша ағып жатыр

Менде адамдық қасиет жоқ, бұл – бақытсыздық, сәтсіздіктер үйіндісі

Қолыңнан келмейді, менің жолыма бөгет болғанда қорықпа

Менде тозақтық зиян әлемінде жындық күштер бар

Маған жат болса да, тірі білетін есімдердің бәрі

Мен соңғы сөзмін, әткеншек жасамас бұрын үміт

Мойнымнан Адамның алмасын тісіммен тістеймін

Әр құрбандықты аяғым келеді

Ол дерлік ұсталады, мен ант берер едім

Егер ол мүмкін болса, менің иіс сезімім мен естуім қозғалыстың иісін сезетін

Аузынан сілекей, қаның атқылап тұр, маған рухты айт