Зимняя дорога - Ирина Архипова, Георгий Васильевич Свиридов

Ты в пустыню меня послала, —

никаких путей впереди.

Ты оставила и сказала:

— Проверяю тебя.

Иди.

Что ж, я шла… Я шла как умела.

Было страшно и горько, — прости!

Оборвалась и обгорела,

истомилась к концу пути.

Я не знала, зачем ты это

испытание мне дала.

Я не спрашивала ответа:

задыхалась, мужала, шла.

Вот стою пред тобою снова —

прямо в сердце мое гляди.

Повтори дорогое слово:

— Доверяю тебе.

Иди.

Июнь 1938

Сен мені айдалаға жібердің,

алда жол жоқ.

Сен кетіп қалдың да:

-Мен сені тексеріп жатырмын.

Барыңыз.

Жарайды, мен жүрдім... Қолымнан келгенше жүрдім.

Бұл қорқынышты және ащы болды, кешіріңіз!

Сынған және күйген

жолдың аяғында таусылды.

Неге екенін білмедім

маған сынақ берді.

Мен жауап сұрамадым:

ентігіп, тығылып, жүрді.

Міне, мен тағы да сенің алдыңда тұрмын

менің жүрегіме тіке қара.

Асыл сөзді қайталаңыз:

- Мен саған сенемін.

Барыңыз.

1938 жылдың маусымы