Ласточки - Данила Дунаев

Те ласточки, помнишь, мы сидели

напротив в парке, у большого дерева.

Они сорвались в торону и полетели,

так быстро, прочь, словно метель,

и мы не успели добросить взгляд до них,

где-то с краю,

осталась исчезать шальная стая.

Мы смотрели друг на друга, странно,

пытаясь двинуться в окутавшей нас каше манной.

Ты улыбулась вдруг, я — как-то глупо,

нарушив этот сладостный легкий ступор.

Поднялся с места от страха жилы впляс,

все было как-то размыто, кроме нас.

Прошло примерно где-то секунд пятнадцать,

и некуда мне было от тебя тогда деваться.

— Ты тоже их заметила?

— смешно,

— ну, может, провожу до дома, уже темно.

Ты так красива, так умна, светла,

с тобой так хорошо и бла-бла-бла…

И я уже почти сказал тебе «любимая»,

но не имею права сделать это — ты не моя.

Не обращай внимание, я так смотрю,

всего лишь ощущая дежавю.

И что ни делай, как не обставляй,

для все это временно.

Спасибо.

Прощай.

Кафе, шипенье кофемашины, люди,

мне музыкой все эти звуки, словно в студии,

тогда являлись в нервном ожидании

момента нашего с тобой свидания.

Ты появлялась неожиданно, клянусь, всегда!

Когда и я не верил, что ты придешь, балда.

И твой портрет напротив с чашкой чайной

всегда с улыбкою в мыслях я встречаю.

Так много информации было пустой и полной,

и так хотелось нам остаться в пустоте «поклонной»,

и как хотелось высечь, смеха для,

инициалы наши с точками на стене Кремля.

Как расходились по домам часами, паузы

вытягивали дохаживая берегами Яузы,

как долго перед сном шли на уступки,

нагрев кровать и ухо телефонной трубкой.

Ты так красива, так умна, светла,

с тобой так хорошо и бла-бла-бла…

И я уже почти сказал тебе «любимая»,

но не имею права сделать это — ты не моя.

Не обращай внимание, я так смотрю,

всего лишь ощущая дежавю.

И что ни делай, как не обставляй,

для все это временно.

Спасибо.

Прощай.

Бежало время.

Я не запомнил точно

количество ночных, отосланныйх друг другу строчек,

количество звонков и откровений важных,

и от руки написаннх «люблю» бумажных,

объятьев крепких, поцелуев нежности,

цветов букетами первейшей свежести,

подруг друзей, которыми делились лихо,

как обсуждали их прикид потом мы тихо.

Не подсчитать киносеансов, театральных касс,

взаимного хвастовства кто в чем был ас,

рассветов пъяных, трезвых, тихих, громких,

и листьев, собранных по осенни в гербарий, ломких,

бульвары, скверы, улицы, аллеи, площади,

ночные бары, рестораны… Господи!

И сколько обсудили вместе мы лучших снов,

да и вообще, как много было слов.

Ты так красива, так умна, светла,

с тобой так хорошо и бла-бла-бла…

И я уже почти сказал тебе «любимая»,

но не имею права сделать это — ты не моя.

Не обращай внимание, я так смотрю,

всего лишь ощущая дежавю.

И что ни делай, как не обставляй,

для все это временно.

Спасибо.

Прощай.

Сол қарлығаштар, біз отырғанымызды есіңе түсір

саябақтың қарама-қарсы жағында, үлкен ағаштың жанында.

Олар бүйірден құлап, ұшып кетті,

соншалықты тез, боран сияқты алыс

және бізде оларға қарауға уақыт болмады,

шетінде бір жерде

қаңғыған отар жойылып кетті.

Бір-бірімізге біртүрлі қарадық,

бізді қоршап алған манна ботқасында қозғалуға тырысады.

Сіз кенеттен күлдіңіз, мен - әйтеуір ақымақ,

бұл тәтті жарықты бұзу.

Мен орнымнан тұрдым, қорқыныштан биледім,

бәрі бұлыңғыр болды, бізден басқа.

Бұл шамамен он бес секундқа созылды,

және ол кезде сенен баратын жерім болмады.

— Сіз де оларды байқадыңыз ба?

- күлкілі,

-Жарайды, үйіңе апарып тастаймын, қараңғы.

Сіз сондай әдемі, өте ақылды, жарқын,

бұл сізбен өте жақсы және бла бла бла...

Мен саған «жаным» деп айта жаздадым.

бірақ менің бұған құқығым жоқ - сен менікі емессің.

Көңіл аудармаңдар, мен солай қараймын

жай ғана дежавю сезінемін.

Сіз не істесеңіз де, қалай жабдықтасаңыз да,

өйткені мұның бәрі уақытша.

Рақмет сізге.

Сау болыңыз.

Кафе, кофе машинасы, адамдар

Мұның бәрі маған студиядағыдай музыкамен естіледі,

содан кейін олар жүйкелік күтуде пайда болды

Сізбен кездесу сәті.

Сіз күтпеген жерден пайда болдыңыз, ант етемін, әрқашан!

Сенің келеріңе сенбегенімде, ақымақ.

Ал сенің портретің қарама-қарсы шәймен

Мен әрқашан ойымда күлімсіреп кездесемін.

Көптеген ақпарат бос және толық болды

сондықтан біз «садақ» бос орнында қалғымыз келді,

мен қалай ойып алғым келді, күлу үшін,

Кремль қабырғасында нүктелері бар біздің бас әріптер.

Сағаттап үйге қалай бардық, үзілістер

Яуза жағасында серуендеп созылды,

Ұйықтар алдында қанша уақыт бұрын жеңілдік жасады,

жылытқыш төсек және телефон тұтқасы бар құлақ.

Сіз сондай әдемі, өте ақылды, жарқын,

бұл сізбен өте жақсы және бла бла бла...

Мен саған «жаным» деп айта жаздадым.

бірақ менің бұған құқығым жоқ - сен менікі емессің.

Көңіл аудармаңдар, мен солай қараймын

жай ғана дежавю сезінемін.

Сіз не істесеңіз де, қалай жабдықтасаңыз да,

өйткені мұның бәрі уақытша.

Рақмет сізге.

Сау болыңыз.

Уақыт зымырап өтті.

Нақты есімде жоқ

бір-біріне жіберілген түнгі желілердің саны,

қоңыраулар мен маңызды ашулар саны,

және қолмен жазылған «Мен жақсы көремін» қағаздан,

күшті құшақтаулар, нәзік сүйіспеншіліктер,

алғашқы балғындық гүл шоқтары бар гүлдер,

әйгілі бөліскен достарының қыздары,

біз олардың киімін қалай талқыладық, содан кейін біз тыныштықпен.

Киносеанстарды, театр кассасын,

өзара мақтану кімнің неде эйс болды,

таңның атысы мас, байсалды, тыныш, қатты,

және күзде гербарийде жиналған жапырақтар, сынғыш,

бульварлар, алаңдар, көшелер, аллеялар, алаңдар,

түнгі барлар, мейрамханалар... Раббым!

Қанша жақсы армандарды бірге талқыладық,

және жалпы алғанда, қанша сөз болды.

Сіз сондай әдемі, өте ақылды, жарқын,

бұл сізбен өте жақсы және бла бла бла...

Мен саған «жаным» деп айта жаздадым.

бірақ менің бұған құқығым жоқ - сен менікі емессің.

Көңіл аудармаңдар, мен солай қараймын

жай ғана дежавю сезінемін.

Сіз не істесеңіз де, қалай жабдықтасаңыз да,

өйткені мұның бәрі уақытша.

Рақмет сізге.

Сау болыңыз.