Le souffle de la guerre - Crépuscule d'Hiver, Stuurm, N.K.L.S

Lorsque je combattais jadis

Sur les chemins de la gloire

Depuis les hauteurs du castel

Où je contemplais notre vaste fief

Je me souviens du soleil d’hiver

Pâle et léchant la pierre froide

Aux premières heures du jour

Embrassant le beffroi d’un vif éclat

Quand l’astre succombait aux ténèbres

Jetant sur le monde une noirceur de cendres

Un millier d torches dans l’obscurité

Et les épées furnt purifiées

Par le souffle de l’hiver

Et les espoirs des hommes se consumèrent

Dans l’incadescence de la guerre

Alors que les flèches se fichèrent dans les pavois

Et que le pont-levis s’abaissa dans un sour fracas

Un millier de torches dans l’obscurité

Et les épées furent purifiées

Le cor sonna la charge

Et le fracas de l’acier

Brisa la quiétude hiémale

Jusqu’au dernier souffle

Ma lame trancha la chair

Jusqu’au dernier souffle

Je fis trembler la terre

Мен бір рет ұрысқан кезде

Даңқ жолында

Қамалдың биіктігінен

Мен байтақ бекінісімізге көз тастадым

Қысқы күн есімде

Бозарған және жалаған тас суық

Таңертеңгі сағаттарда

Қоңырау соғуын жарқын жарқылмен құшақтап

Жұлдыз қараңғылыққа батқанда

Дүниеге күлдің қарасын шашу

Қараңғыда мың шырақ

Ал қылыштар тазартылды

Қыс тынысымен

Ал ерлердің үміті таусылды

Соғыс жалында

Жебелер қорғандарға қадалып қалғандай

Ал тартпа көпір құлап түсті

Қараңғыда мың шырақ

Ал қылыштар тазартылды

Керней дыбыс естілді

Және болаттың құлауы

Қысқы тыныштықты бұзды

Соңғы демге дейін

Менің пышағым етті кесіп тастады

Соңғы демге дейін

Мен жерді шайқадым