El Adiós - Armando Lacava, Angel Vargas

En la tarde que en sombras se moría,

buenamente nos dimos el adiós;

mi tristeza profunda no veías

y al marcharte sonreíamos los dos…

y la desolación, mirándote al partir,

quebraba de emoción mi pobre voz,

y el sueño más feliz moría en el adiós

y el cielo (para mí) se oscureció.

En vano el alma

con voz velada

volcó en la noche la pena…

sólo un silencio profundo y grave

lloraba en mi corazón.

Sobre el tiempo transcurrido

vives siempre en mí,

y estos campos que nos vieron

juntos sonreír

me preguntan si el olvido

me curó de ti.

Y entre los vientos

se van mis quejas

muriendo en ecos,

buscándote…

mientras que lejos

otros brazos y otros besos

te aprisionan y me dicen

que ya nunca has de volver.

Көлеңкеде өлген түстен кейін,

жақсы қоштастық;

сен менің терең мұңымды көрмедің

ал сен кеткенде екеуміз күлдік...

және қаңырап, кетіп бара жатқанда саған қарап,

Сезімге бөленді бейшара дауысым,

ал ең бақытты арман қоштасуда өлді

және аспан (мен үшін) қараңғы болды.

бекер жан

жасырын дауыспен

түнде айып күші жойылды...

жай ғана терең тыныштық

Жүрегімде жыладым.

өткен уақыт туралы

сен әрқашан менде өмір сүресің

және бізді көрген осы өрістер

бірге күлу

олар менен оның ұмытып кеткенін сұрайды

мені сенен емдеді

Және жел арасында

менің шағымдарым жойылды

жаңғырықпен өлу,

сені іздеймін...

алыста жүргенде

басқа қолдар және басқа поцелулер

олар сені түрмеге қамап, маған айтады

сен ешқашан қайтып келмейтініңді.