Искушение - Aleksey Kozlov, Арсенал, Александр Пищиков

Смерть приходит к человеку,

Говорит ему: «Хозяин,

Ты походишь на калеку,

Насекомыми кусаем.

Брось житье, иди за мною,

У меня во гробе тихо.

Белым саваном укрою

Всех от мала до велика.

Не грусти, что будет яма,

Что с тобой умрет наука:

Поле выпашется само,

Рожь поднимется без плуга.

Солнце в полдень будет жгучим,

Ближе к вечеру прохладным.

Ты же, опытом научен,

Будешь белым и могучим

С медным крестиком квадратным

Спать во гробе аккуратном».

«Смерть, хозяина не трогай, —

Отвечает ей мужик.

—

Ради старости убогой

Пощади меня на миг.

Дай мне малую отсрочку,

Отпусти меня.

А там

Я единственную дочку

За труды тебе отдам».

Смерть не плачет, не смеется,

В руки девицу берет

И, как полымя, несется,

И трава под нею гнется

От избушки до ворот.

Холмик во поле стоит,

Дева в холмике шумит:

«Тяжело лежать во гробе,

Почернели ручки обе,

Стали волосы как пыль,

Из грудей растет ковыль.

Тяжело лежать в могиле,

Губки тоненькие сгнили,

Вместо глазок — два кружка,

Нету милого дружка!»

Смерть над холмиком летает

И хохочет и грустит,

Из ружья в него стреляет

И склоняясь говорит:

«Ну, малютка, полно врать,

Полно глотку в гробе драть!

Мир над миром существует,

Вылезай из гроба прочь!

Слышишь, ветер в поле дует,

Наступает снова ночь.

Караваны сонных звезд

Пролетели, пронеслись.

Кончен твой подземный пост,

Ну, попробуй, поднимись!»

Дева ручками взмахнула,

Не поверила ушам,

Доску вышибла, вспрыгнула,

Хлоп!

И лопнула по швам.

И течет, течет бедняжка

В виде маленьких кишок.

Где была ее рубашка,

Там остался порошок.

Изо всех отверстий тела

Червяки глядят несмело,

Вроде маленьких малют

Жидкость розовую пьют.

Была дева — стали щи.

Смех, не смейся, подожди!

Солнце встанет, глина треснет,

Мигом девица воскреснет.

Из берцовой из кости

Будет деревце расти,

Будет деревце шуметь,

Про девицу песни петь,

Про девицу песни петь,

Сладким голосом звенеть:

«Баю, баюшки, баю,

Баю девочку мою!

Ветер в поле улетел,

Месяц в небе побелел.

Мужики по избам спят,

У них много есть котят.

А у каждого кота

Были красны ворота,

Шубки синеньки у них,

Все в сапожках золотых,

Все в сапожках золотых,

Очень, очень дорогих…»

Николай Заболоцкий

Адамға өлім келеді

Ол оған: «Ұстаз,

Сіз шал сияқтысыз

Біз жәндіктермен тістейміз.

Өмірден бас тарт, маған ер

Менің табытымда тыныш.

Мен ақ кепенге оранамын

Кішіден үлкенге дейін барлығы.

Тесік болады деп мұңаймаңыз

Ол ғылым сенімен бірге өледі:

Егіс өзі жыртатын болады

Қара бидай соқасыз көтеріледі.

Түсте күн жанады,

Кешке жақынырақ салқын.

Тәжірибеден үйрендің,

Сіз ақ және күшті боласыз

Төртбұрышты мыс крестпен

Таза табытта ұйықтаңыз».

«Өлім, қожайыныңа тиіспе»

Ер адам оған жауап береді.

—

Кәрілік үшін байғұс

Мені бір сәтке қалдыр.

Маған біраз уақыт беріңіз

Жібер мені.

Және онда

Мен жалғыз қызымын

Мен сенің еңбегің үшін қайтарамын».

Өлім жыламайды, күлмейді,

Ол қызды қолына алады

Ал, от сияқты, асығады

Ал оның астында шөп майысты

Үйшіктен қақпаға дейін.

Қорған далада тұр,

Төбедегі қыз шулайды:

«Табытта жату қиын,

Екі қалам да қарайып кетті

Шаш шаң сияқты болды

Кеудеден қауырсын өседі.

Қабірде жату қиын

Жіңішке шіріген губкалар,

Тесіктің орнына - екі шеңбер,

Менің тәтті досым жоқ!

Ажал төбеден ұшады

Және күледі және қайғырады,

Ол мылтықтан атады

Және тағзым етіп:

«Ал, балам, бұл өтірікке толы,

Жырту үшін табытта толық жұлдыру!

Дүние үстіндегі дүние бар,

Табыттан шығыңыз!

Далада соққан желді есті,

Түн қайтадан келеді.

Ұйқысы бар жұлдызды керуендер

Олар ұшып өтті, олар ұшып кетті.

Сенің астыртын постың бітті,

Жарайды, тұруға тырыс!»

Қыз қолын бұлғады

Құлағыма сенбедім

Ол тақтаны қағып, орнынан секірді,

Қол шапалақта!

Және тігістерде жарылып кетті.

Ал ағып жатқан, ағып жатқан бейшара

Жіңішке ішек түрінде.

Оның көйлегі қайда еді

Ұнтақ қалды.

Дененің барлық тесіктерінен

Құрттар қорқақ көрінеді

Кішкентай сәбилер сияқты

Қызғылт түсті сұйықтықты ішіңіз.

Қыз болды - қырыққабат сорпасы болды.

Күл, күлме, күт!

Күн шығады, саз жарылады,

Бір сәтте қыз тіріледі.

Жіліншіктен сүйектен

Ағаш өседі

Ағаш шу шығарады

Қыз туралы ән айту

Қыз туралы ән айту

Тәтті дауыспен қоңырау шалыңыз:

«Тыныш, кішкентай балақай, сөз айтпа,

Мен қызымды жақсы көремін!

Жел далаға ұшты

Аспанда ай аппақ болды.

Латырьдағы еркектер ұйықтап жатыр,

Олардың көптеген котяттары бар.

Және әрбір мысық

Қақпа қызыл түсті

Олардың көгілдір пальтолары бар,

Барлығы алтын етікпен,

Барлығы алтын етікпен,

Өте, өте қымбат…”

Николай Заболоцкий