Akelarre - Akelarre

Salgo a la calle y todo es ya diferente

La soledad que invade mi mente se siente presente

¿Que pasa si ya no quiero hablar?

Que las mañanas se convierten en montañas de prejuicios

Con los vicios de la gente de occidente

Esas montañas que inventan, que mienten, ¡No sienten

Pero y si miro hacia ese cielo que ha existido desde siempre

Donde la Luna da la cara de frente

El antropocentrismo poco importa ya, más allá

De la conciencia individual

No entiendo como hay tanta gente que habla y que no expresa lo que siente

¿Que más me iba a esperar?

Y ahora me llaman loco por mirar al cielo mientras ellos, poco a poco

Se hunden en un mundo virtual

Y entonces visito el prado del macho cabrío

Donde las palabras se convierten en olvido

Y enciendo la hoguera en el prado del macho cabrío

Y las flores marchitan a mi paso en el camino

No sé si es algo real mi libertad

O sólo es otro trozo de papel sobre el que escribo pensamientos retorcidos

Que me nacen del olvido de querer no haber nacido, sumido en este núcleo tan

podrido

Donde el Sol no brilla más

Donde las flores se marchitan

Donde las lágrimas suplantan las sonrisas

Donde la parca se presenta y nos ofrece una caricia

De muerte y de justicia

Pero y si miro hacia esa gente que ha existido desde siempre

Y el optimismo se convierte de repente en una fuente de progreso decadente

No me importa lo que pienses, sólo importa lo que sientes

Y entonces visito el prado del macho cabrío

Donde las palabras se convierten en olvido

Y enciendo la hoguera en el prado del macho cabrío

Y las flores marchitan a mi paso en el camino

Y entonces visito el prado del macho cabrío

Donde las sonrisas se convierten en olvido

Y enciendo la hoguera en el prado del macho cabrío

Las estrellas que brillan iluminan mi destino

Мен көшеге шығамын, бәрі басқаша

Менің санамды жаулап алған жалғыздық бар сияқты

Енді сөйлескім келмесе ше?

Таңертеңгілік алалаушылық тауларына айналады

Батыс халқының жамандықтарымен

Ойдан шығарған, өтірік сезбейтін таулар!

Бірақ мен мәңгілік аспанға қарасам ше?

Айдың жүзін беретін жері

Антропоцентризм енді маңызды емес

Жеке санадан

Осыншама сөйлеп, өз сезімін білдірмейтіндер көп екенін түсінбеймін

Мен тағы не күттім?

Енді бірте-бірте аспанға қарағаным үшін мені жынды деп атайды

Олар виртуалды әлемге енеді

Сосын ешкінің шалғынына барамын

Сөздер ұмытылатын жерде

Ал мен ешкі шалғынында от жағамын

Ал гүлдер менің жолымда солып қалады

Менің еркіндігім шынайы нәрсе ме, білмеймін

Әлде бұл менің бұрмаланған ойларды жазатын кезекті қағазым ба

Бұл маған тумауды қалағанды ​​ұмытудан туған, осы ядроға сүңгіп кеткен.

шірік

Күн енді түспейтін жерде

гүлдер солған жерде

көз жасы күлкіні алмастыратын жерде

Қасқырдың өзі пайда болып, бізге еркелететін жер

Өлім мен әділет туралы

Бірақ мен мәңгілік өмір сүрген адамдарға қарасам ше?

Ал оптимизм кенеттен декадентті прогрестің көзіне айналады

Маған сенің не ойлайтының маңызды емес, тек сенің не сезінетінің маңызды

Сосын ешкінің шалғынына барамын

Сөздер ұмытылатын жерде

Ал мен ешкі шалғынында от жағамын

Ал гүлдер менің жолымда солып қалады

Сосын ешкінің шалғынына барамын

Күлкі ұмытуға айналады

Ал мен ешкі шалғынында от жағамын

Жарқыраған жұлдыздар менің тағдырымды нұрландырады