Forse Le Lucciole Non Si Amano Più - Locanda Delle Fate

E quando il vento ancora si fermava un po'

Tra i miei capelli, inventavo favole.

Poi cadde giù,

Ma avevo già le mani in tasca.

Quanti eroi caduti, dal coraggio ed ingannati

Dall’incenso e dal bianco che qualcuno venderà.

Dove vanno gli angeli a dormire,

Dove son finite le illusioni e i sogni

Che nessuno compra più,

Tra incerte ombre effimere.

Pazzi, forti eroi, tutto era sbagliato,

Vi è mancato il tempo di riprendere fiato.

Il sangue alla testa si fermò

E scelse anche per voi.

Trascinati da un furto di coscienza,

Abbagliati da miti e da leggende,

Di miracoli pieni i nostri sogni,

Non ci bastano più quando fa luce.

Come non si fanno oscure

Sempre si alzerà,

Una luce accesa o spenta ci sarà.

Mentre dal buio,

Intanto spunterà una nuova favola,

La gente guarderà, qualcuno invecchierà.

Dove i mostri e i santi crepano

E Dio forse è sceso già,

Due miliardi di occhi in lacrime,

In faccia a quel che riderà.

Dove i mostri e i santi crepano

E Dio forse è sceso già,

Due miliardi di occhi in lacrime,

In faccia a quel che riderà.

Disposti in cerchio, a raccontare anche al nemico il tuo destino.

Insieme contro abbracciati innanzi terre ignote.

Ostie sporche di sangue, noi a chiedere perché.

Mentre gli occhi sconfinano verso le stelle,

Le due ali sottili basterebbero a noi.

Ecco il canto di un vecchio, ubriaco e scontento,

Che si infetta le ansie che straripano già.

Troppo scuri i silenzi, nei dintorni e qui dentro,

Forse le lucciole non si amano più.

Non so come la morte profumi d’incenso,

E di suoni di venti e campane.

E quando il vento ancora si fermava un po'

Tra i miei capelli, inventavo favole.

Poi cadde giù,

Ma avevo già le mani in tasca.

Quanti eroi traditi, dal coraggio ed ingannati

Dall’incenso e dal bianco che qualcuno venderà.

Dove vanno gli angeli a dormire,

Dove son finite le illusioni e i sogni

Che nessuno compra più,

Tra incerte ombre effimere.

(Grazie a GuGa per questo testo)

Ал жел әлі сәл тоқтаған кезде

Шашымда мен ертегілерді ойлап таптым.

Сосын құлап,

Бірақ қолым қалтамда болды.

Қаншама қаһарман, Қайсар, алданған

Біреу сататын хош иісті зат пен ақ түстен.

Періштелер қайда ұйықтайды,

Елестер мен армандар қайда кетті?

Енді ешкім сатып алмайды,

Белгісіз эфемерлі көлеңкелер арасында.

Ақылсыз, күшті батырлар, бәрі дұрыс болмады,

Сізде дем алуға уақыт болмады.

Басындағы қан тоқтады

Ол да сені таңдады.

Ар-ождан ұрлығымен алып кеткен,

Мифтер мен аңыздар таң қалдырған,

Ғажайыпқа толы армандарымыз,

Жарқырап тұрғанда олар бізге жетпейді.

Олар қалай қараңғыланбайды

Әрқашан көтеріледі,

Жарық қосулы немесе өшірулі болады.

Қараңғыдан келе жатқанда,

Осы уақытта жаңа ертегі пайда болады,

Халық қарайды, біреу қартаяды.

Құбыжықтар мен әулиелер өлетін жерде

Мүмкін Құдай түсіп кеткен шығар,

Екі миллиард көз жас,

Күлетін нәрсенің алдында.

Құбыжықтар мен әулиелер өлетін жерде

Мүмкін Құдай түсіп кеткен шығар,

Екі миллиард көз жас,

Күлетін нәрсенің алдында.

Тағдырыңды жауға да айтып, Шеңберге қондырылған.

Белгісіз жерлер алдында бір-біріне қарсы.

Қанға боялған хосттар, себебін сұраймыз.

Көздер жұлдыздарға қараса,

Екі жұқа қанат бізге жетеді.

Міне, ішімдік ішіп, наразы қарияның әні,

Онсыз да толып жатқан уайымдар жұқтырған.

Тым қараңғы үнсіздік, айнала мен мұнда,

Бәлкім, бәлкім енді бір-бірін сүймейтін шығар.

Өлімнің қалай хош иісті иіскейтінін білмеймін,

Және желдер мен қоңыраулардың дыбыстары.

Ал жел әлі сәл тоқтаған кезде

Шашымда мен ертегілерді ойлап таптым.

Сосын құлап,

Бірақ қолым қалтамда болды.

Қаншама батырлар опасыздық жасады, ерлікпен, алданды

Біреу сататын хош иісті зат пен ақ түстен.

Періштелер қайда ұйықтайды,

Елестер мен армандар қайда кетті?

Енді ешкім сатып алмайды,

Белгісіз эфемерлі көлеңкелер арасында.

(Осы мәтін үшін GuGa-ға рахмет)