Никитский бульвар - Синекдоха Монток

на злобу дня, мой друг, на злобу дня, во мне нет мельницы и старика.

вот улиц веночки, москва — река.

на злобу дня, мой друг, на злобу дня, висим мы в клеточке для людника, мы пальцешсобиратели, как тупая луна: она хочет выйти от сюда.

если ты не помнишь‚ть|

ни черта не можешь сделать мне глаза, видящими сон.

я урод и мразь, по твоим словам, но я желаю встать, и идти по головам.

на этот раз, мой друп на этот раз нет ничего, что бы держало нас.

убей меня за это, и за то, что не можешь понять.

и не сможешь.

если ты не помнишь, ты ни черта не можешь сделать мне глаза, видящими солнце.

черствеет хлеб, детство и закон, я не хочу быть призраком, я хочу быть духом

күн тақырыбына, досым, күн тақырыбына, менде диірмен де, қария да жоқ.

міне, көшелердің гүл шоқтары, Мәскеу - өзен.

күннің тақырыбына, досым, күннің тақырыбына, людникке торға ілінеміз, бармақ жинайтынбыз, күңгірт айдай: бұл жерден кеткісі келеді.

егер есіңізде болмаса‚th|

сен менің көзімді армандай алмайсың.

Мен шіркін, сіздің сөзіңізбен айтқанда, мен шіркінмін, бірақ мен тұрып, олардың басынан өткім келеді.

бұл жолы, менің друппем бұл жолы бізді ұстап тұрған ештеңе жоқ.

Мені осы үшін және түсінбейтін нәрселерім үшін өлтіріңдер.

және сіз алмайсыз.

егер есіңізде болмаса, менің көзімді күнді көре алмайсыз.

қатқан нан, балалық шақ және заң, мен елес болғым келмейді, мен рух болғым келеді