На сопках Манчжурии - Михаил Вавич

И ветер на сопках рыдает

Порой из-за туч выплывает луна,

Могилы солдат освещает.

Белеют кресты

Далеких героев прекрасных.

И прошлого тени кружатся вокруг,

Твердят нам о жертвах напрасных.

Средь будничной тьмы,

Житейской обыденной прозы,

Забыть до сих пор мы не можем войны,

И льются горючия слезы.

Плачет отец,

Плачет жена молодая,

Плачет вся Русь, как один человек,

Злой рок судьбы проклиная.

Так слёзы бегут

Как волны далёкого моря,

И сердце терзает тоска и печаль

И бездна великого горя!

Героев тела

Давно уж в могилах истлели,

А мы им последний не отдали долг

И вечную память не спели.

Мир вашей душе!

Вы погибли за Русь, за Отчизну.

Но верьте ещё мы за вас отомстим

И справим кровавую тризну!

Ал төбелердегі жел жылап тұр

Кейде бұлттардың артынан ай шығады

Жауынгерлердің бейіттері жарықтандырылған.

Ақ кресттер

Алыстағы батырлар әдемі.

Ал өткен күннің көлеңкелері айналады

Олар бізге құрбандықтар туралы бекер айтады.

Күнделікті қараңғылықтың ортасында

Күнделікті проза,

Соғысты әлі ұмыта алмаймыз,

Жанар жас ағып жатыр.

Әкесі жылап тұр

Жас әйел жылап жатыр

Бүкіл Ресей бір адамдай жылайды,

Тағдырдың зұлым тағдырына қарғыс айту.

Осылайша көз жасы ағып жатыр

Алыстағы теңіз толқындары сияқты

Ал жүректі сағыныш, мұң қинайды

Және үлкен қайғының тұңғиығы!

Батырлар денесі

Олар қабірлерінде әлдеқашан шіріп кеткен,

Ал біз оларға соңғы қарызды өтеген жоқпыз

Ал мәңгілік естелік жырланбады.

Жаныңызға тыныштық!

Сіз Ресей үшін, Отан үшін өлдіңіз.

Бірақ бәрібір сенен кек алатынымызға сеніңіз

Ал қанды тойды тойлайық!