The Story Of Jonathan (Prologue To The Crimson Idol) - W.A.S.P.

I was born Jonathon Aaron Steel, to the parents of William and Elizabeth steel.

I am a Leo, born under the sign of the lion and I was raised in a lower middle class family with only one brother Michael whom I love dearly.

He was five years my senior.

My father's nickname was Red which I could never understand why because his hair was sandy blond.

Nevertheless, the name stuck.

So when my brother was born my father became Big Red and my brother Little Red.

I should have known from the first time when I realised their special connection, that I just didn't fit in to my father's plans.

And as I grew older the constant comparison between my brother and myself left little doubt who was the image of perfection in my father's eye.

To him, my brother could do no wrong and I became The Invisible Boy, the proverbial 'black sheep' and I soon figured out that red and black don't mix.

The beatings I received became more and more frequent to the point where I would ask my father "Am I the orphaned son you would never need"?

But oddly enough I worshipped the ground my father walked upon.

My brother and I were a strange mixture, as different as daylight and dark.

Looking back, it's hard to imagine we came from the same parents.

I sometimes wondered if we had the same father, but I always dismissed that idea as my mother was far too religious, my father as well, to ever even think of such a thing.

But my brother who had always sensed my parent's instilled insecurities tried his best to encourage me.

For I was born different and he knew it.

He often told me when I was born an angel flew over my bed and christened me with a magic wand and said "You shall be the one."

And I had no idea what 'The one' was, but as I grew older I began to understand.

Most boys put their mother on a pedestal and worship them like the Virgin Mary but with her too my relationship was different and not for the good.

She was opinionated, uneducated, sometimes prejudiced, overbearing, believed everything she read, true or not, and when it came to religion was over-zealous to say the least.

A mind boggling combination but she was pretty, very pretty and I would often wonder, bordering on complete confusion, how a person of this description could rationalise life.

This was a series of characteristics that many times in my life I would look back on in bewilderment and the women I sought after when I was older would be nothing like her.

In the pain of youth, the misery of my neglect, would manifest itself in many ways;

depression - my enemy, fear - my friend, hatred - my lover, and anger - fuel for my fire.

These four characteristics of my personality would become the guiding force of my life and would control everything I did or was to become.

I shall explain later in the story about them which I call my Four Doors of Doom.

The mirror, the great plaything for man's vanity.

The mirror was to become, at times, my altar of refuge and other, my alter ego and its magnificent obsession with a relentless pursuit of attention.

It served as a chilling reflection of my own wretchedness and my greatness.

It was the one place I could go to see inside myself, to find love, in an otherwise loveless household where I could be great, where I could be anything or anyone I wanted to be - one hundred percent pure escapism until I discovered its precious

secret.

The mirror lives, it breathes, it talks, it lies, it has a personality all its own.

It is a genie that grants all the wishes you could ever dream, at least in my case - all except two.

It was my 14th birthday, the day that changed my life forever.

My brother Michael, the one person who was my guiding light, my friend, my hero, was killed by a drunk driver in a head-on collision.

He died instantly.

I couldn't even bring myself to go to his funeral.

My agony was so great I just couldn't come face to face with him that one last time.

My failure to attend intensified my parents' resentment for me even more.

But from that moment on, nothing seemed to matter, especially that living hell called 'home'.

For one year after his death I roamed the streets in a fog barely conscious of anything or anyone.

I discovered alcohol, and girls, drugs and in general a life I had never known which was exciting, frightening and wonderfully dangerous.

And it was then as I staggered through a down town city street in one of my drunken rages I stumbled across a small music shop and in the window stood the instrument, the fiery tool that would become the object of my new found desire.

The instrument of my passion, my obsession, the blood-red six string.

It was like I'd known the thing all my life.

I soon found it was the only way I could truly express myself.

It was a way to vent all my frustrations and all my pain - completely opened all my Four Doors Of Doom and I found myself going to the mirror for counsel less and less.

Because of this my songs seemed to write themselves and I knew my destiny was in my music but I was going to have to get out of this backwards town I was in if I was ever going to succeed.

I was 16 going nowhere and the only thing my parents knew was 'live, work, die.'

And if I stayed there that was exactly what was going to happen to me - I was gonna die.

So I ran away to the big city with the lights, excitement and danger and a chance for me to finally live and do my music without the persecution I had known for so long.

I hitchhiked all the way with a suitcase in one hand and my guitar in the other and as I stood at the edge of the city the magic of the place was incredibly intense.

It was to be my new home the place I would call the 'Arena Of Pleasure'.

I lived and struggled in the arena for two years trying to get a break in music and make a record and that's when I ran across a delightful business man named Charlie.

He had been a lawyer for 25 years before he discovered he could fuck over more people in the recording industry then he ever could in a court of law and he was the president of one of the biggest record companies in the world.

The music business to Charlie was nothing more than a sacrificial lamb to be led to slaughter and the weapon of choice was his record company that he'd wield like a mighty sword.

The great tool he would lovingly refer to as 'The Chainsaw'.

The morgue, Charlie said, was the music business where everyone sells out.

Where all the artists will eventually whore themselves to commercialism, the place where the music comes to die.

And through him I learned everything I needed to know about the music business and even things I didn't want to know.

He said he could make me a star, one of the biggest things the world had ever seen.

The big time was calling and I was on my way.

He introduced me to an aspiring young manager named Alex Rodman and together we took on the whole fucking world and kicked it square in the ass.

Just before the release of my first album I was sitting on the steps in front of my apartment when a gypsy woman passed by.

She stopped and asked me if I would like my fortune read and I had never had it done so I was more than happy to say yes.

She revealed a deck of Tarot cards and began to tell me of my past in which she went into great detail about the pain of my youth, my brother and my parents.

She saw my present with my great struggle to succeed and fulfillment of my dreams and new found happiness but after about ten minutes she stopped and I wanted to know of my future and pleaded for her to go on and finally she spoke.

She showed me a very disturbing vision of where I was going.

I told her that I wanted a phenomenal wealth and fame and in the cards she saw a fallen hero and looked at me and said "Be careful what you wish for - it might come true, for the face of death wears the mask of the King

of Mercy."

I asked her if she was sure of what she had seen and with a blank stare she turned and walked away leaving me with the cards and a haunting that would follow me the rest of my life.

Success agreed with me with amazing ease.

The more records I sold the more excess I had of everything - friends, money, women, cars, houses.

It was at one of my nightly hedonisms where a flash individual entered the room.

He introduced himself as the Doctor.

I asked him what kind of doctor and he smiled and said, "meet my friend Uncle Sam."

The mirror that was once on the wall, my alter ego, was now talking to me from the table and the next three years were a blur.

Drugs became the new candy and alcohol became the new Coca Cola and Doctor Rockter was my new best friend and I never heard the mirror speak again until tonight.

I was at the peak of my career and the world saw me as I had always wanted it, The Idol, the Great Crimson Idol.

Now I had everything it seemed, everything but the one thing that would have meant more to me than anything.

The pain that manifested itself into my obsession, the acceptance of me by my father and mother, who I had not spoken to since I had left home.

One morning my manager Alex came in and broke up one of our nightly Easy Rider Parties.

An Easy Rider Party was when everybody would come over to my house, the band, the doctor, hot and cold running women etc. And we'd watch the movie and do everything going on the film only a lot more.

And he threatened to leave me if I didn't clean up.

It was not that he cared about me as a person he was only interested in my talent and what I could do to further his own career as a true showbiz mogul.

But it was then I realised just how far things had gone.

So I sat there alone in my palace of pain and I was just numb from the alcohol and the drugs but equally as intoxicated by my own fame and I had just enough courage to pick up the phone and dial the number.

My mind went into a whirlwind thinking of what would happen and the fear overcame me and I started to put down the phone but before I could a voice at the other end rang out and it sent a chill through me that I had never known.

It was my mother.

It was hard for me to speak, my heart pounding out of my chest but when I did I did the best I could.

She was very cold.

But I knew the shock of suddenly hearing from me after all these years was overwhelming and I was hoping that all the time that had passed would heal the deep wounds between my parents and me but...I desperately wanted them to approve of me,

to accept me - it was all I ever wanted.

I hoped my success would finally prove my worthiness and they would welcome the prodigal son home.

All I wanted was for them to be proud of me but less than 50 words were spoken.

The last four were "We have no son."

Some wounds never heal and mine had scarred me for life.

A great star fell from the sky that night and with its descent left a scorched path in its way - a great path of self-destruction before burning out.

And on this night the great finale is finally here.

'Be careful what you wish for - it may come true.'

Long live, long live the King of Mercy.

Мен Джонатон Аарон Стил, Уильям мен Элизабет Стилдің ата-анасында дүниеге келдім.

Мен Арыстанмын, арыстанның белгісінде туылғанмын және мен өте жақсы көретін Майклдың бір ғана ағасы бар, орта таптың төменгі отбасында өстім.

Ол менен бес жас үлкен болатын.

Әкемнің лақап аты Қызыл болатын, мен оның себебін түсінбеймін, өйткені оның шашы құмды аққұба болатын.

Соған қарамастан, аты өшіп қалды.

Осылайша ағам дүниеге келгенде әкем Үлкен Қызыл, інім Кіші Қызыл болды.

Мен олардың ерекше байланысын түсінген кезде-ақ әкемнің жоспарларына сәйкес келмейтінімді білуім керек еді.

Мен есейген сайын ағам мен өзімді үнемі салыстыру әкемнің көз алдында кемелдіктің бейнесі кім екеніне күмәнданбады.

Оған ағам еш жамандық жасай алмады, мен «Көрінбейтін бала» атандым, «қара қой» деген атаққа айналдым, мен көп ұзамай қызыл мен қараның араласпайтынын түсіндім.

Мені ұрып-соғу жиілеп әкемнен «Мен саған керек болмайтын жетім баламын ба?» деп сұрайтын болдым.

Бірақ бір қызығы, мен әкем басқан жерге табындым.

Ағам екеуміз күндізгі жарық пен қараңғылық секілді біртүрлі аралас едік.

Өткенге көз жүгіртсек, бір ата-анадан шыққанымызды елестету қиын.

Мен кейде әкеміз бір ме деп ойлайтынмын, бірақ мен бұл идеяны үнемі жоққа шығаратынмын, өйткені анам тым діндар болғандықтан, менің әкем де мұндай нәрсені ойлауға болмайды.

Бірақ ата-анамның сенімсіздігін үнемі сезінген ағам мені жігерлендіріп отыруға тырысты.

Өйткені мен басқаша туылдым және ол мұны білді.

Ол маған туған кезде төсегімнің үстінен періште ұшып келіп, мені сиқырлы таяқшамен шомылдыру рәсімінен өткізіп, «Сен сол боласың» деп жиі айтатын.

Мен «Бірдің» не екенін білмедім, бірақ есейген сайын түсіне бастадым.

Ұлдардың көпшілігі анасын тұғырға отырғызып, оларға Мария Мәриям сияқты табынады, бірақ онымен де менің қарым-қатынасым басқаша болды, жақсылық емес.

Ол ойшыл, білімсіз, кейде біржақты пікірді ұстанатын, шектен шыққан, оқығанының бәріне сенетін, шындыққа жанаспайтынына сенетін, дінге келгенде тым құлшыныспен айтатын.

Ақылға қонымды комбинация, бірақ ол әдемі, өте сүйкімді және мен бұл сипаттамадағы адам өмірді қалай ұтымды ете алады деп жиі таңданатынмын.

Бұл менің өмірімде көп рет қайта-қайта аң-таң болып қайтатын мінездер тізбегі еді, ал мен қартайған кезде мен іздеген әйелдер оған ұқсамайды.

Жастық азапта, менің немқұрайлылығымның қайғы-қасіретінде, көп жағынан көрінеді;

депрессия – жауым, қорқыныш – досым, жек көру – ғашығым, ашу – отыма отын.

Менің жеке тұлғамның осы төрт қасиеті менің өмірімнің жетекші күшіне айналады және менің не істегенімді немесе болатынымды басқарады.

Мен өзімді «Қияметтің төрт есігі» деп атайтын олар туралы әңгімені кейінірек түсіндіремін.

Айна, адамның бос әурешілігінің тамаша ойыншығы.

Айна кейде менің пана болатын құрбандық үстеліме және басқа да менің алтер-эгоыма және оның тынымсыз назар аударуға деген керемет құмарлығына айналуы керек еді.

Бұл менің бейшаралығым мен ұлылығымның салқындаған көрінісі болды.

Бұл мен өзімнің іштей көретін, махаббатты таба алатын жалғыз жер болды, әйтпесе сүйіспеншіліксіз үй шаруашылығында мен ұлы бола аламын, мен кез келген нәрсе немесе мен болғым келетін кез келген адам бола аламын - мен оның құндылығын ашқанға дейін жүз пайыз таза қашу болды.

құпия.

Айна өмір сүреді, тыныс алады, сөйлейді, өтірік айтады, оның өзіндік мінезі бар.

Бұл сіз армандай алатын барлық тілектерді орындайтын жын, ең болмағанда менің жағдайымда - екеуінен басқасының барлығы.

Бұл менің өмірімді түбегейлі өзгерткен 14-ші туған күнім еді.

Менің ағам Майкл, менің жол көрсетушім болған жалғыз адам, менің досым, менің кейіпкерім, мас жүргізушінің бетпе-бет соқтығысуы кезінде қаза тапты.

Ол бірден қайтыс болды.

Мен оның жерлеуіне баруға да шамасы келмеді.

Менің қиналғаным сонша, онымен соңғы рет бетпе-бет келе алмадым.

Қатыспағаным ата-анамның маған деген ренішін одан сайын күшейтті.

Бірақ сол сәттен бастап ештеңе маңызды емес сияқты болды, әсіресе «үй» деп аталатын тірі тозақ.

Ол қайтыс болғаннан кейін бір жыл бойы мен ештеңені де, ешкімді де сезбей, тұманда көше кездім.

Мен ішімдікті, қыздарды, есірткіні және жалпы мен бұрын-соңды білмеген қызықты, қорқынышты және өте қауіпті өмірді аштым.

Дәл сол кезде мен мас күйде қаланың төменгі көшесімен тентіреп бара жатқанымда, мен шағын музыкалық дүкенге тап болдым және терезеде аспап тұрды, ол менің жаңа арманымның нысанасына айналады.

Құмарымның аспабы, құмарлығым, Қан қызыл алты ішекті.

Мен бұл нәрсені өмір бойы білетін сияқты болдым.

Көп ұзамай мен бұл өзімді білдірудің жалғыз жолы екенін түсіндім.

Бұл менің барлық қайғы-қасіретімді босатудың бір жолы болды - менің барлық Төрт Қиямет есігін толығымен аштым және мен кеңес алу үшін айнаға барған сайын азырақ бара жатқанымды көрдім.

Осыған байланысты менің әндерім өздігінен жазылатын сияқты болды және менің тағдырым менің музыкамда екенін білдім, бірақ егер мен табысқа жететін болсам, мен осы артта қалған қаладан кетуім керек еді.

Мен 16 жаста едім, ешқайда кетпейтінмін және ата-анам тек «өмір сүр, жұмыс, өл» дегенді білетін.

Егер мен сонда қалсам, менімен дәл солай болады - мен өлетінмін.

Сондықтан мен үлкен қалаға жарықпен, толқумен және қауіппен және ұзақ уақыт бойы білетін қуғын-сүргінсіз өмір сүру және музыкамен айналысу мүмкіндігімен қашып кеттім.

Мен бір қолымда чемоданмен, екінші қолымда гитараммен автостоппен жүріп өттім, мен қаланың шетінде тұрғанымда бұл жердің сиқыры өте күшті болды.

Бұл менің жаңа үйім болатын, мен оны «Ләззат алаңы» деп атайтын едім.

Мен екі жыл бойы аренада өмір сүріп, музыкамен үзіліс жасап, рекорд жасауға тырыстым, сол кезде Чарли есімді керемет іскер адаммен кездестім.

Ол 25 жыл бойы заңгер болды, ол дыбыс жазу индустриясында сотта бұрын-соңды болмаған көп адамдарды ұрып-соға алатынын білгенге дейін және ол әлемдегі ең ірі рекордтық компаниялардың бірінің президенті болды.

Чарли үшін музыка бизнесі тек союға апаратын құрбандық қозы болды және таңдаулы қаруы оның күшті қылыштай ұстайтын рекордтық компаниясы болды.

Тамаша құралды ол сүйіспеншілікпен «Техникалық ара» деп атайтын еді.

Мәйітхана, Чарлидің айтуынша, бәрі сататын музыкалық бизнес болды.

Барлық әртістер сайып келгенде коммерциямен айналысатын жерде, музыка өлетін жер.

Ол арқылы мен музыка бизнесі туралы білу керек нәрселердің бәрін, тіпті білгім келмейтін нәрселерді де білдім.

Ол мені жұлдызға айналдыра алатынын айтты, бұл әлем көрген ең үлкен нәрселердің бірі.

Үлкен уақыт қоңырау соғып, мен жолға шықтым.

Ол мені Алекс Родман есімді жас менеджермен таныстырды және біз бірге бүкіл әлемді қабылдадық және оны есектен тептік.

Бірінші альбом шығар алдында мен пәтерімнің алдындағы баспалдақта отырғанымда, бір сыған әйел өтіп бара жатты.

Ол тоқтады да, менің тағдырымды оқығыңыз келе ме деп сұрады, мен оны ешқашан жасамағанмын, сондықтан мен иә деп жауап беруге қуаныштымын.

Ол Tarot карталарының палубасын ашып, менің өткенімді айта бастады, онда ол менің жастық шағымның, ағамның және ата-анамның азаптары туралы егжей-тегжейлі айтып берді.

Ол менің сыйымды табысқа жету және армандарымның орындалуы үшін үлкен күресіммен және жаңа бақыт тапқанымды көрді, бірақ шамамен он минуттан кейін ол тоқтады, мен өз болашағымды білгім келді және одан әрі қарай жүруін өтінді, соңында ол сөйледі.

Ол маған қайда баратыным туралы өте алаңдатарлық көрініс көрсетті.

Мен оған керемет байлық пен атақ алғым келетінін айттым, ол карталарда қайтыс болған батырды көріп, маған қарап: «Не тілесең, абай бол - бұл орындалу мүмкін, өйткені өлімнің беті патшаның маскасын киеді

мейірімділік».

Мен одан оның көргеніне сенімді ме деп сұрадым, ол немқұрайлы қарады да, маған карталар мен өмірімнің соңына дейін ілесетін қулықпен қалдырып кетіп қалды.

Табыс менімен таңғажайып оңай келісті.

Неғұрлым көп жазбалар сатсам, соғұрлым менде бәрінен артық болды: достар, ақша, әйелдер, көліктер, үйлер.

Бұл менің түнгі гедонизмдерімнің бірінде бөлмеге жарқылдаған адам кірді.

Ол өзін дәрігермін деп таныстырды.

Мен одан қандай дәрігер деп сұрадым, ол күлімсіреп: «Менің досым Сэм ағаймен танысыңыз» деді.

Бір кездері қабырғада тұрған айна, менің альтер эго, қазір менімен үстел үстінде сөйлесті және келесі үш жыл бұлыңғыр болды.

Есірткі жаңа кәмпит болды, ал алкоголь жаңа Coca Cola болды, ал доктор Роктер менің жаңа ең жақсы досым болды, мен бүгін кешке дейін айнаның сөйлегенін естімегенмін.

Мен мансабымның шыңында болдым және әлем мені әрқашан қалағанымдай көрді, Пұт, Ұлы Қып-қызыл пұт.

Енді менде бәрі де болды, мен үшін бәрінен де маңыздырақ болатын бір ғана нәрседен басқаның бәрі болды.

Үйден шыққаннан бері сөйлеспеген әкем мен анамның мені қабылдауы, менің құмарлығыма айналған ауырсыну.

Бір күні таңертең менің менеджерім Алекс кіріп, түнгі Easy Rider кештеріміздің бірін бұзды.

«Оңай шабандоз» кеші барлығы менің үйіме, топ, дәрігер, ыстық-суық жүгіріп жүрген әйелдер және т.б. келетін кезде болатын. Біз фильмді көріп, фильмдегі барлық нәрсені ғана жасаймыз.

Жəне егер жинамасаң тастап кетемін деп қорқытты.

Ол мені адам ретінде ойлаған жоқ, ол тек менің талантыма және оның нағыз шоу-бизнес магнаты ретіндегі мансабын жалғастыру үшін не істей алатыныма қызығушылық танытты.

Бірақ сол кезде мен істің қаншалықты алысқа кеткенін түсіндім.

Сондықтан мен өзімнің ауырсыну сарайымда жалғыз отырдым және мен ішімдік пен есірткіден ес-түссіз қалдым, бірақ өзімнің атақ-даңқыма мас болдым және телефонды алып, нөмірді теруге батылдығым жеткілікті болды.

Менің санам не болатынын ойлап, құйынға айналды, қорқыныш мені жеңді, мен телефонды қоя бастадым, бірақ мен басқа жақтан дауыс естілді және ол мені бұрын-соңды білмеген салқындатып жіберді.

Бұл менің анам болатын.

Маған сөйлеу қиын болды, жүрегім кеудемнен соғып кетті, бірақ мен мұны істегенде қолымнан келгеннің бәрін жасадым.

Ол өте суық болды.

Бірақ мен осынша жылдар өткеннен кейін кенеттен естігенімнің күйзелісі басым екенін білдім және өткен уақыт ата-анам екеуміздің арасындағы терең жараларды емдейді деп үміттендім, бірақ мен олардың мені мақұлдағанын қатты қаладым,

мені қабылдау - бұл мен қалағанның бәрі болды.

Менің жетістігім ақыры менің лайықты екенімді дәлелдеп, адасқан ұлды үйіне қарсы алады деп үміттендім.

Мен олардың менімен мақтанғанын қалаймын, бірақ 50-ден аз сөз айтылды.

Соңғы төртеуі «Ұлымыз жоқ» болды.

Кейбір жаралар ешқашан жазылмайды, ал менің жарам мені өмір бойы тыртық етті.

Сол түні аспаннан үлкен жұлдыз түсіп, оның түсуімен өз жолында күйдірілген жол қалдырды - жанып кетпес бұрын өзін-өзі жоюдың үлкен жолы.

Міне, осы түнде керемет финал аяқталды.

«Не қалайтыныңызға абай болыңыз, ол орындалады».

Мейірім патшасы аман болсын.