Не жалею, не зову, не плачу - ВИА «Орэра»

Не жалею, не зову, не плачу,

Все пройдет, как с белых яблонь дым.

Увяданья золотом охваченный,

Я не буду больше молодым.

Ты теперь не так уж будешь биться,

Сердце, тронутое холодком,

И страна березового ситца

Не заманит шляться босиком.

Дух бродяжий!

ты все реже, реже

Расшевеливаешь пламень уст

О моя утраченная свежесть,

Буйство глаз и половодье чувств.

Я теперь скупее стал в желаньях,

Жизнь моя?

иль ты приснилась мне?

Словно я весенней гулкой ранью

Проскакал на розовом коне.

Все мы, все мы в этом мире тленны,

Тихо льется с кленов листьев медь…

Будь же ты вовек благословенно,

Что пришло процвесть и умереть.

Өкінбеймін, қоңырау шалмаймын, жыламаймын,

Бәрі ақ алма ағаштарының түтініндей өтеді.

Құшақтаған алтын,

Мен енді жас болмаймын.

Енді сіз бұлай ұрыспайсыз,

Суық тиген жүрек

Ал қайың чинцінің елі

Бұл сізді жалаң аяқ кезіп жүруге итермелемейді.

Қаңғыбас рух!

сіз азайып барасыз

Аузыңның жалынын қозғайсың

О, менің жоғалған балғындығым,

Көз толқуы мен сезім тасқыны.

Енді мен құмарлыққа сараң болдым,

Өмірім менің?

Әлде сен мен туралы армандадың ба?

Мен ерте жаңғырған көктемдеймін

Қызғылт атқа мініңіз.

Бұл дүниеде бәріміз де, бәріміз де бұзылатынбыз,

Үйеңкі жапырақтарынан мыс тыныш құйылады ...

Мәңгілікке бата берсін

Гүлденіп, өлетін нәрсе келді.