L'uomo senza volto - Murubutu, DJ Caster, DJ Gamon

Che passa a un uomo che passa col capo abbassato?

Ha un basco basso sul capo, il passo cansato

Per lui il tempo basta che passi, eppure passa e non basta

Non un giorno è passato che il suo volto è di nuovo cambiato

Passato un campo accelera il passo tra i vicoli bui

Lui cerca qualcuno o qualcuno cerca lui

Scendendo una via si specchia dentro un macchina

Questa gli rende intatti i tratti netti della schiatta caucasica

Il nostro si guarda e rammarica

Ha la capa rasa, la barba rada e una piaga alla palpebra

Ha la faccia bianca, una macchia alla guancia glabra

Contrae la faccia stanca che pare non abbia labbra

Lui guarda il cielo poi respira a piene nari

Sente l’odore del vento che spira dagli Urali

Forse non sembra, rimembra, ma

Viali e muri e vari musi è un gioco di chiari e scuri come quelli di Rembrandt

Forse qualcuno lo osserva, il cielo lo osserva, ma

Lui resta in allerta in cerca ma sembra non serva

Passa tra l’erba alta che nessuno falcia

Passa di volto in volto, per cui nessuna traccia di una faccia

La caccia rimbalza di maschera in maschera

Si specchia con ansia in una fontana dall’acqua salmastra

La vista s’appanna, il panico inganna

Il nostro scorge la gamma di tratti della schiatta normanna

E no, non domanda né rimanda niente qua

La canizie incipiente ha ormai invaso le tempia

Ha crini fulvi, occhi furbi e fulgidi

Qua i vasi chiusi preannunciano nuovi disturbi

Sente tra le cuspidi i fulmini che il cielo scarica

Sono figli del vento che attraversa la Manica

«Ora prendimi l’anima ma ridammi presenza!», passa

Di faccia in faccia ma una faccia vera vorrebbe avercela

No, non so chi son

Io non so più chi son

Non so chi son

Io non so più chi son

Tende a tendere il tendine, l’uomo che tende a farcela

Mentre il suo volto attorto si mostra sicuro di farcela

Fra rami secchi si districa, tra la selva più fitta

Fare finta d’averla vinta, non accetta la vita sconfitta

Uno col volto divelto, aperto dalla lama di un bravo

Nessuno si specchia nell’acqua d’un tronco cavo

Centomila sogni insonni di malaria che mendica

Porta l’orma in faccia della schiatta dravidica

Scatta tra graffi e rami in faccia che sembrano schiaffi

Soffia fiati di fuga, fiati di bocca sempre più fitti

Tende il capo color corvo, le gote bronzo sporco

Rotte le gambe cedono il colpo a un corpo morto contro un tronco

A terra sporco di una terra diversa, riversa la testa

Tra le fronde il vento ricorda la foresta dell’est, va ad est

Del suo essere non ricorda l’origine

Si specchia un volto nell’acqua ma qualsiasi volto rispecchia l’immagine

Il corpo sporco e gracile si trascina storto lungo l’argine

Lerce scarpe lacere, calpestan meste cocce e cartacce

Facce basse passano, non sanno che stanno guardando

Uno che non ricorda chi, chi è stato, né dove sta andando

Mani in tasca, per poco non casca nell’acqua dall’aspetto livido

Aspetta, chissà cosa, siede e riposa il fragile fisico

Tremante s’appresta a lustrare luride lenti

Tristi occhiali infranti rifletton sfuggenti i lineamenti di Yankee

Il suo sguardo è assente, occhi smorti e spenti

Affanna col passo pesante classico dei piedi dolenti

Profonde cicatrici ricamano il viso pallido

Alita il tanfo rancido tipico dell’ubriaco fradicio

Sopra la testa gracchiando i corvi si invitano a pranzo

Cibandosi del pesce marcio lungo le rive dell’Hudson

Avrebbe un’altra vita solo potesse immaginarsela

Lassù invece procede allo sbando passando di maschera in maschera

No, non so chi son

Io non so più chi son

Non so chi son

Io non so più chi son

Басын төмен салып өтіп бара жатқан адамға не болады?

Басында аласа берет, кансато адым

Ол үшін оның өтуіне уақыт жеткілікті, бірақ ол өтеді де, аздық етеді

Оның беті қайтадан өзгерді

Егістен өтіп бара жатып, ол қараңғы аллеялар арқылы қадамын жылдамдатады

Ол біреуді іздейді немесе біреу оны іздейді

Көшеде келе жатып, сіз көліктің ішінде өзіңізді              өзіңізді                                                                         ���������������������������������������������������������������������������������

Бұл Кавказ тұқымының айқын ерекшеліктерін сақтайды

Біздің келбетіміз және өкінішіміз

Басы қырылған, сақалы сирек, қабағында жара бар

Беті аппақ, түксіз бетінде дақ бар

Еріндері жоқ сияқты көрінетін шаршаған бетті жиыртады

Ол аспанға қарайды, содан кейін толық танауымен тыныс алады

Жайықтан соққан желдің иісін сезеді

Мүмкін олай емес сияқты, есіңізде болсын, бірақ

Авенюлер мен қабырғалар және әртүрлі тұмсықтар - бұл Рембрандт сияқты ашық және күңгірт түстердің ойыны

Мүмкін біреу оны бақылап жатқан шығар, аспан оны бақылап отырады, бірақ

Ол әлі де іздеуде, бірақ пайдасы жоқ сияқты

Ешкім шабмайтын биік шөпті аралап өтіңіз

Ол бетпе-бет өтеді, сондықтан бет ізі қалмайды

Аң маскадан маскаға  секіреді

Тұщы суы бар фонтанда мазасызданады

Көздің көруі бұлдырады, дүрбелең алдайды

Біздікі нормандық тұқымның белгілерінің ауқымын көреді

Жоқ, ол мұнда ештеңе сұрамайды немесе қайтармайды

Іріктелген сұр шашты қазір ғибадатханаға басып тастады

Оның сары шашы, қу және жылтыр көздері бар

Мұнда жабық ыдыстар жаңа аурулардың хабаршысы

Ол аспан төбешіктердің арасына түсіретін найзағайларды сезінеді

Олар Арнаны кесіп өтетін желдің балалары

«Енді жанымды ал, бірақ маған барыңды қайтар!», - деп өтіп кетеді

Бетпе-бет, бірақ  шынайы жүзге ие болғыңыз келеді

Жоқ, мен өзімнің кім екенімді білмеймін

Мен енді кім екенімді білмеймін

Мен өзімнің кім екенімді білмеймін

Мен енді кім екенімді білмеймін

Жасауға бейім адам сіңірді  созуға  бейім

Оның бұралған жүзі оны жасауға сенімді болған кезде

Ол құрғақ бұтақтардың арасында, ең қалың орманның арасында тарқайды

Жеңдім деп көріну жеңілген өмірді қабылдамайды

Бірінің беті жыртық, браво жүзімен ашылған

Қуыс діңнің суында ешкім көрінбейді

Жүз мың ұйқысыз армандар безгек қайыр сұрайды

Дравидиан тұқымының бетінде із қалдырыңыз

Беттегі сызаттар мен бұтақтар арасында ұрып-соғуға ұқсайтындай етіп түсіріңіз

Ол қашуға                                                                                 |

Оның қарғадай басы созылып, лас қола жақтары

Сынған, аяқтары өлі денеге оқпанға тиген соққыдан құлап қалады

Басқа жермен лас жерге басын                                            |

Жапырақтардың арасында жел шығыс орманды еске түсіреді, шығысқа қарай кетеді

Ол өзінің болмысының шығу тегін есіне түсірмейді

Бет суда көрінеді, бірақ кез келген бет кескінді көрсетеді

Лас және әлсіз дене жағалау бойымен қисық сүйрейді

Кір, жыртылған аяқ киім, олар өкінішке орай қағаз қиындылары мен сынықтарын таптайды

Төмен жүздер өтеді, олар қарап тұрғанын білмейді

Кімнің, кімнің істегенін, қайда бара жатқанын есіне түсірмейтін адам

Қолдарын қалтасына салып, суға құлап кете жаздады

Тоқта, кім білсін, отыра бер, нәзік денеңді

Дірілдеп, ол лас линзаларды жылтыратуға дайындалады

Қайғылы сынған көзілдірік Янкидің қол жетпес ерекшеліктерін көрсетеді

Оның көзқарасы жоқ, бұлыңғыр және күңгірт көздері

Ол ауырған аяқтың классикалық ауыр қадамымен тыныс алады

Терең тыртықтар бозарған бетті кестелейді

Суланған мастың әдеттегі иісі тыныс алады

Үстінде қарғалар бір-бірін түскі асқа шақырады

Гудзон жағалауындағы шіріген балықтармен қоректенеді

Ол елестете алса ғана басқа өмірге ие болар еді

Жоғарыда, бірақ ол бетпердеден маскаға өтіп, бейберекет жүреді

Жоқ, мен өзімнің кім екенімді білмеймін

Мен енді кім екенімді білмеймін

Мен өзімнің кім екенімді білмеймін

Мен енді кім екенімді білмеймін