Tristan and Isolt -

Who knows not the tragedy of Tristan and Isolt?

The fair-haired Cornish harper whose hands held steel and string?

And Ireland’s greatest treasure, borne like Helen 'cross the water

While the waves approaching bowed before her beauty?

All who’ve heard the telling know the blind and bitter Fates

Placed the cup of love’s sweet poison to unconsenting lips

And as plank fell home to timber and the king beheld his lady

Carols rang within the church and seagulls screamed.

All the harpers laboured on their agonies of passion

Unfulfilled and ever straining like lodestones to the north.

But few will ever mention how the cold breath of the Northlands

Let them lie at last as one without deceit.

When Tristan could no longer bear the shame of guilty conscience,

He took ship to far Bretagne, half-hearted and bereft.

He cast aside his music, cut the strings which brought him joy,

And took solace in the fury of the field.

Praise grew up around him like the corn around a boulder

As the Cornishman did battle with demons in and out.

In singing sword and thunder, Tristan vainly sought distraction

Yet she whispered in the silence of the slain.

In the way of warriors rewarding noble heroes,

Fairest Blanchmaine of the Bretons was given for his wife.

But Blanchmaine knew no pleasure from her cold and grieving husband

For the marble face of memory was his bride.

In that time the country was beset with Eden’s serpents

And the basest of all creatures can bring the highest low.

Two poisons coursed within him, and none could be his saviour

But the healing arts of Ireland and Isolt.

Wings of hope departed, struggling North against the tempest

With tender words entreating for mercy and for grace.

If his love no longer moved her, hoist the black into the rigging

But if white brought them together, he would wait.

Daylight creeping downward, Tristan’s demons massed against him

And the words of his delusions brought hidden love to light,

While the woman he had married but to whom he’d given nothing

Sat her long and jealous vigil by his side.

Morning framed the answer walking lightly o’er the water.

Like Christ’s own victory banner, it flew toward the shore.

It was white as angels' raiments, but when feebly he begged her,

Fairest Blanchemaine softly told him, «'Tis of night.»

Who can say which venom took the soul from Tristan’s body,

And the bells began their tolling as Isolt ran up the strand.

The wind grew slow and silent as she wept upon her lover,

And in gentleness it took her grief away.

Side by side they laid them with the earth their separation.

Even yet, they were divided by the morals of the world.

But their spirits spiralled upwards, Ireland’s briar and Cornwall’s rose,

And together at the last, they lay entwined.

Тристан мен Изольттың трагедиясын кім білмейді?

Қолында болат пен жіп ұстаған ақшыл шашты корниш арпері?

Ирландияның ең үлкен қазынасы - Хелен судан өткендей

Жақындап келе жатқан толқындар оның сұлулығына тағзым еткенде?

Айтуды естігендердің бәрі соқыр және ащы тағдырларды біледі

Махаббаттың тәтті уының тостағанын келіспейтін еріндерге қойды

Тақта үйге ағашқа құлап жатқанда, патша өз ханымын көрді

Шіркеу ішінде каролдар шырылдап, шағалалар айқайлады.

Барлық арперлер құмарлықтың азаптарымен еңбек етті

Орындалмаған және солтүстікке қарай төбе тастары сияқты шиеленісіп тұрады.

Бірақ Солтүстік ландшафттардың салқын тынысы туралы айтатындар аз

Ақырында алдаусыз бір болып өтірік айтсын.

Тристан бұдан былай ар-ожданның ұятына шыдай алмаған кезде,

Ол кемені шалғай Бретаньға   жарым-жансыз                                                        |

Ол музыкасын тастап, оған қуаныш әкелген ішектерді кесіп тастады,

Және даланың қаһарына жұбатты.

Мақтау оның айналасында тастың айналасындағы жүгерідей өсті

Корнишманның жындармен іші-сырты соғысқанындай.

Қылыш пен күн күркіреуін ән айтуда Тристан босқа алаңдатуды іздеді

Сонда да ол өлтірілгендердің үнсіздігінде сыбырлады.

Асыл батырларды марапаттайтын жауынгерлер жолында,

Бретондықтардың ең әділ Бланчмені әйелі үшін берілді.

Бірақ Бланчмейн оның салқын және қайғылы күйеуінен рахат алғанын білмеді

Өйткені жадтың мәрмәр беті оның қалыңдығы болды.

Сол кезде ел Едемнің жыландарымен қоршалған болатын

Барлық жаратылыстардың ең төменгісі ең жоғары төменді әкеле алады.

Оның ішінде екі у болды, ешқайсысы да оның құтқарушысы бола алмады

Бірақ Ирландия мен изолттың емдік өнері.

Солтүстікте дауылмен күресіп, үміт қанаттары ұшып кетті

Мейірімділік пен рақымдылықты сұрайтын нәзік сөздермен.

Егер оның махаббаты оны бұдан былай қозғамаса, қараны такелажға көтеріңіз

Бірақ егер оларды ақ түс біріктірсе, ол күтер еді.

Тристанның жындары оған қарсы жиналды

Оның алданған сөздері жасырын махаббатты жарыққа шығарды,

Ол тұрмысқа шыққан, бірақ ол ештеңе бермеген әйел

Оның жанында ұзақ және қызғанышпен сергек отырды.

Таңертең жауап судың жағасында жеңіл жүрді.

Мәсіхтің жеңіс туы сияқты, ол жағаға қарай ұшты.

Ол періштелердің киіміндей аппақ еді, бірақ ол әлсіреген кезде оған жалынады.

Әдемі Бланхмейн оған ақырын: «Түн болды», - деді.

Тристанның денесінен жанды қай удың алғанын кім айта алады?

Изольт жол бойымен жүгіріп бара жатқанда, қоңыраулар соғыла бастады.

Ол ғашығын жылап жатқанда, жел баяу және үнсіз болды,

Ал жұмсақтықпен бұл оның қайғысын кетірді.

Олар оларды жермен бірге бөлді.

Соған қарамастан олар дүниенің моральдары бойынша екіге бөлінді.

Бірақ олардың рухтары жоғары көтерілді, Ирландияның шыбықтары мен Корнуоллдың раушандары,

Соңында олар бір-бірімен араласып жатты.