Aura Titian: Obsidian Dressed His Eyelids -

Titian:

«Solar Beams Entwined… You are my wine!»

This flesh is Earth-born -- A being of the dark

His eyes shone with Titian wrath

The solar giant weaved promises, and Titian showed his faith

Among this living Earth, Titian had found corresponding flesh

A blood-born as he was, her body shone a bright Amethyst

Titian:

«Our auras danced upon fields of life

A beautiful morbid act

Yet our dances upon cadavers and soulless wights

Only left death pendulous in fear…»

The solar giant wept insane

The aeons between Titian and Amethyst

Had become its bane

The Solar Giant:

«What has this Amethyst done for me?

Does she fall to her knees?

Or does she simply disconcert?»

Solar beams consumed Amethyst

Leaving nothing but obsidian dross

The obsidian that scorched Titian’s eyes

Her once brightening body, that had given off life

Now lies dead, with fissures for eyes

Titian:

«You murderous, disenchant god!

Why must my love lie lifeless?!

I swear on this day, I shall worship no longer

This is not the warmth I felt at birth…

I am a being of creation!

I shall worship the sun that solely gives life!"

Dry obsidian haunted Titian’s eyelids

A physical, damnable scar

A scar that left Titian focused

At The Solar Giant, and Amethyst’s scorched corpse

Her lifeless, obsidian, scorched corpse!

Titian:

«I shall revive her…

And the murderous sun-god,

Shall die.»

Тициан:

«Күн сәулелері біріктірілген... Сен менің шарабымсың!»

Бұл ет - жер туды - қараңғыда

Оның көздері Тицианның қаһарымен жарқырайды

Күн алыбы уәделер тоқып, Тициан сенімін көрсетті

Осы тірі Жердің арасында Тициан сәйкес етті тапты

Өзі сияқты қанмен туылған, оның денесі жарқыраған аметист

Тициан:

«Біздің аураларымыз өмір өрісінде биледі

Әдемі ауру әрекет

Дегенмен біздің билер мәйіттер мен жансыз шайтандарға

Өлімді тек қорқынышта қалдырды...»

Күн алыбы есінен танып жылады

Тициан мен Аметист арасындағы эондар

Оның қасіретіне айналды

Күн гиганты:

«Бұл аметист мен үшін не істеді?

Ол тізеге құлады ма?

Әлде ол жай ғана көңілін қалдырады ма?»

Аметистті күн сәулелері тұтынады

Обсидиан шөгінділерінен басқа ештеңе қалдырмайды

Тицианның көзін күйдіріп жіберген обсидиан

Оның бір кездері жарқыраған денесі өмір сыйлады

Қазір көзінде жарықтары бар өлі жатыр

Тициан:

«Ей, қанішер, көңілсіз құдай!

Неге менің махаббатым жансыз болуы керек?!

Бұл күні ант етемін, мен бұдан былай ғибадат етпеймін

Бұл мен туғанда сезген жылулық емес...

Мен жаратылыс адаммын!

Мен өмір беретін күнге ғана табынамын!»

Құрғақ обсидиан Тицианның қабағын аңдыды

 Физикалық, қорқынышты тыртық

Тицианның назарын аударған тыртық

Күн гиганты мен аметисттің күйіп кеткен мәйітінде

Оның жансыз, обсидиан, күйіп кеткен мәйіті!

Тициан:

«Мен оны тірілтемін...

Ал өлтіруші күн құдайы,

өледі».