The Buried Seat - We Were Skeletons

I find myself followed by the unassailable specter of depression:

A mournful black dog that sits beside me always, staring

And like having a scarf wrapped too tight about my throat

My wrists bound behind my back I lay in thralldom

To be tossed into a river, gripped by the current

And choking for want of air (and movement, and mirth…)

I lay thus entombed

In sheets

Of fabric

And coral, ever

Wondering when

My bonds shall

Be cut loose

Be a bridge

Unto my weeping

So I can cross

Over this valley

Without being snared

By the machinations

Of my mind

And weary heart

For a maiden sits upon my chest and I know not how to move her

Мен өзімді                                                                          |

Үнемі қасымда қарап қарап тұратын мұңды қара ит

Сондай-ақ, орамалдың тамағыма тым қатты оралған                                                                                                   орамал менің  тамағымда тым қатты  оралған 

Білектерімді арқамнан байладым

Өзенге лақтыру, ағымдағы

Ауаның жетіспеуінен тұншығу (және қозғалыс пен шаттық...)

Мен олай көміліп жатырмын

Парақтарда

Матадан 

Және маржан, әрқашан

Қызық, қашан

Менің облигацияларым болады

Бос болыңыз

Көпір бол

Менің жылағаныма

Сондықтан мен өте аламын

Осы алқаптың үстінде

Тұтқынға түспей

Айла бойынша

Менің ойымнан 

Ал шаршаған жүрек

Кеудемде қыз отырады, мен оны қалай қозғалтарымды білмеймін